Η επίσκεψη του Χριστού

ΚΙ ΟΜΩΣ ΕΙΝΑΙ ΑΛΗΘΕΙΑ ΟΤΑΝ ΑΓΑΠΑΣ ΑΛΗΘΙΝΑ ΤΟΤΕ ΟΧΡΙΣΤΟΣ ΕΙΝΑΙ ΔΙΠΠΛΑ ΜΑΣ

Λόγος περί μετανοίας

. Όταν λοιπόν διαπράξεις αμαρτία, μην περιμένεις την εκ μέρους άλλου κατηγορία, αλλά πριν να κατηγορηθείς κατηγόρησε εσύ τον εαυτό σου για τις πράξεις σου. Διότι εάν άλλος σε ελέγξει, τότε το κατόρθωμα δεν είναι αποτέλεσμα της δικής σου εξομολογήσεως, αλλά η διόρθωση επέρχεται ως αποτέλεσμα της κατηγορίας εκείνου. Εξομολόγηση δηλαδή δεν είναι το να κατηγορούμε τον εαυτό μας ύστερα από τον έλεγχο των άλλων, αλλά πρώτοι εμείς να κατηγορήσουμε τον εαυτό μας και να μην περιμένουμε τον έλεγχο εκ μέρους άλλων. Διότι ο Πέτρος, ύστερα από τη φοβερή εκείνη άρνηση (τότε που αρνήθηκε πως γνωρίζει τον Κύριο), επειδή αμέσως αναγνώρισε την αμαρτία του και χωρίς κανείς να τον κατηγορήσει, και το έγκλημά του ομολόγησε και πικρά έκλαψε, τόσο τέλεια καθαρίστηκε από την άρνησή του, ώστε έγινε πρώτος από όλους τους Αγίους Αποστόλους και σε αυτόν εμπιστεύθηκε ο Κύριος ολόκληρη την οικουμένη.
52. Εάν δηλαδή ο Ιερέας έλαβε εξουσία να συγχωρεί τις αμαρτίες, τις οποίες διαπράττουμε προς τον Θεό, πολύ περισσότερο θα μπορέσει να μας απαλλάξει και να εξαφανίσει τις αμαρτίες, τις οποίες κάνουμε προς τους ανθρώπους. Άρχων είναι και ο Ιερέας και μάλιστα άρχων περισσότερο σεβαστός και από τον βασιλιά. Διότι οι Ιεροί Κανόνες και αυτήν την κεφαλή του βασιλιά την υπέταξαν στα χέρια του Ιερέα. Και όταν παραστεί ανάγκη για να ζητηθεί η Βοήθεια του Θεού, ο βασιλιάς καταφεύγει προς τον Ιερέα και όχι ο Ιερέας προς τον βασιλιά.
53. Εάν ο Θεός δεν κατέβασε Αγγέλους από τον ουρανό για να τους κάνει διδασκάλους των ανθρώπων, το έκανε για να μη μας επιτιμούν (για να μη μας κάνουν παρατηρήσεις) συχνότερα και αυστηρότερα οι Άγγελοι, λόγω της υπεροχής της δικής τους φύσεως και λόγω των αδυναμιών τις οποίες έχουμε εμείς ως άνθρωποι. Αντί των Αγγέλων μας έδωσε ως διδασκάλους και Ιερείς ανθρώπους θνητούς, έχοντας τις ανθρώπινες αδυναμίες, ώστε ο κίνδυνος να υποπέσουν και αυτοί στα ίδια σφάλματα να συγκρατεί τη γλώσσα και τη δικιά τους, αλλά και εκείνων που τους ακούνε, και να μην ελέγχουν τους άλλους αυστηρότερα από όσο πρέπει.
54. Για ποιον λόγο τα είπα όλα αυτά; Για να μην λέτε ότι «εσύ επειδή δεν έχεις αμαρτίες, επειδή είσαι απαλλαγμένος από τον ψυχικό πόνο που αισθάνεται κανείς από την επιτίμηση του Ιερέα, με μεγαλύτερη τόλμη προξενείς σε εμάς (στην ψυχή μας) πληγή». Πρώτος όμως αισθάνομαι εγώ τον πόνο, διότι και εγώ ως άνθρωπος υπόκειμαι στα ίδια αμαρτήματα. «Όλοι είμαστε ένοχοι για τις πράξεις μας» (Σοφία Σειράχ, 8, 5) και «ποιος είναι εκείνος που μπορεί να καυχηθεί ότι έχει αγνή καρδιά;» (Παροιμίες Σολομώντος, 20, 9).
55. Ώστε δεν σας ελέγχω επειδή μου αρέσει να επικρίνω τα αμαρτήματα των άλλων, ούτε κινούμενος από απανθρωπιά, αλλά από το μεγάλο ενδιαφέρον μου για σας. Διότι όταν μεν πρόκειται για τους γιατρούς οι οποίοι θεραπεύουν τα σώματα, εκείνος μεν ο οποίος προξενεί την πληγή, τίποτα δεν αισθάνεται από αυτήν, και ο μόνος ο οποίος σπαράσσεται από τον πόνο είναι ο υφιστάμενος την εγχείρηση. Όταν όμως πρόκειται για τους Πνευματικούς (Ιερείς Εξομολόγους), οι οποίοι έχουν ως αποστολή να θεραπεύουν τα ψυχικά τραύματα, δεν συμβαίνει το ίδιο, εκτός βεβαίως εάν κάνω λάθος, κρίνοντας από τον εαυτό μου το τι συμβαίνει στους άλλους Πνευματικούς. Πρώτος υποφέρει ψυχικά ο Πνευματικός, όταν επιτιμά τους άλλους για τα αμαρτήματά τους. Διότι δεν πονάμε τόσο πολύ όταν ελεγχόμαστε από τους άλλους, όσο υποφέρουμε όταν ελέγχουμε τους άλλους για τις αμαρτίες τους, για τις οποίες εμείς είμαστε υπεύθυνοι.
56. Θέλετε να μάθετε πόσο σπουδαίο κατόρθωμα είναι το να θυμάται κανείς τα αμαρτήματά του; Όταν πρόκειται να δαπανήσουμε χρήματα, αφού σηκωθούμε από το κρεβάτι, προτού να τα διαθέσουμε για κάποια αγορά ή να τα μεταχειριστούμε για κάποια δημόσια ή ιδιωτική συναλλαγή, αφού καλέσουμε τον διαχειριστή μας ζητάμε λογαριασμό για όσα δαπανήθηκαν προηγουμένως, για να δούμε τι δαπανήθηκε κακώς και τι ξοδεύθηκε καλώς, και επίσης πόσο υπόλοιπο έχει μείνει. Και αν δούμε ότι το περίσσευμα είναι μικρό, προσπαθούμε με κάθε τρόπο να βρούμε τρόπο κέρδους, μην τυχόν και χωρίς να το αντιληφθούμε πεθάνουμε από την πείνα.
57. Αυτό λοιπόν πρέπει να κάνουμε και για τις πράξεις μας, και αφού εξετάσουμε τη συνείδησή μας, ας συζητήσουμε μαζί της περί των λόγων μας (για το τι λόγια έχουμε πει), περί των πράξεών μας, περί των σκέψεών μας, ας εξετάσουμε τι δαπανήθηκε από όλα αυτά ορθώς (για το καλό) και τι ξοδεύτηκε προς βλάβη δική μας, ποιος λόγος μας σπαταλήθηκε για ονειδισμούς (για να χλευάσουμε τους άλλους), για αισχρολογίες, για ύβρεις, ποια σκέψη κίνησε τον οφθαλμό μας σε ακολασία, ποιος λόγος μας έγινε πράξη από τα χέρια μας, από τη γλώσσα μας ή και από το βλέμμα μας ακόμα προς δική μας ζημιά (δηλαδή ποια άσχημα λόγια που είπαμε μας οδήγησαν σε άσχημες πράξεις). Και ας φροντίσουμε να σταματήσουμε κάθε άσκοπη δαπάνη, αντί δηλαδή εκείνων που δαπανήσαμε για το κακό (π.χ. αντί των κακών λόγων μας, των κακών πράξεών μας, κλπ.), για να αποκομίσουμε κάποιο άλλο (καλό) κέρδος, τώρα να δαπανήσουμε όλα όσα πρέπει για το καλό, να προσφέρουμε ευχές αντί να λέμε τα άσχημα και περιττά και άσκοπα λόγια που λέγαμε, να κάνουμε ελεημοσύνες και νηστείες αντί να κινούμε σε ακολασία τα βλέμματά μας.
58. Διότι εάν πρόκειται να ξοδεύουμε ασκόπως (να αμαρτάνουμε δηλαδή), εάν πρόκειται να μην αποταμιεύουμε ούτε να αποθησαυρίζουμε κανένα αγαθό έργο προς ωφέλειά μας, τότε αφού περιέλθουμε στην μεγαλύτερη πείνα (στην ψυχική πείνα), χωρίς να το καταλάβουμε, θα στείλουμε οι ίδιοι την ψυχή μας στην αιώνια κόλαση. Και είναι ασύγκριτα καλύτερο να ανταλλάξουμε την πρόσκαιρη κατάνυξη και τον οδυρμό (τις θλίψεις δηλαδή που θα μας βρουν στη ζωή αυτή, κάνοντας το Θέλημα του Θεού), με τα αιώνια αγαθά και την ατελείωτη Θεία ηδονή, παρά να περάσουμε γελώντες (καλοπερνώντας και αδιαφορώντας για τη Σωτηρία μας) την πρόσκαιρη αυτή ζωή και να απέλθουμε εκεί, όπου θα κολασθούμε αιώνια!
59. Εάν ο Παύλος, ο τόσο μεγάλος και τόσο σπουδαίος, ο οποίος διέτρεξε την οικουμένη ολόκληρη σα να είχε φτερά, ο οποίος αποδείχθηκε ανώτερος των αναγκών του σώματος, ο οποίος αξιώθηκε να ακούσει τα άρρητα (ανεκδιήγητα) εκείνα λόγια (όταν ενώ ακόμα βρισκόταν στη ζωή αυτή, ο Κύριος τον μετέφερε στον Παράδεισο για να θαυμάσει τα Μεγαλεία Του), λόγια τα οποία μέχρι σήμερα κανείς άλλος δεν άκουσε, εάν λοιπόν αυτός όταν έγραφε έλεγε «ταλαιπωρώ το σώμα μου και το μεταχειρίζομαι ως δούλο, μήπως εγώ ο οποίος κήρυξα σε άλλους και έλαβα τα βραβεία, αποδειχθώ ανάξιος βραβείου» (Α’ προς Κορινθίους Επιστολή, 9, 27), τι μπορούμε να πούμε εμείς, οι οποίοι σηκώνουμε το βάρος τόσων αμαρτημάτων και εκτός αυτού επιδεικνύουμε τόση αδιαφορία για την απαλλαγή μας από αυτά; Μήπως ο πόλεμος αυτός έχει ποτέ διακοπή; Πάντοτε πρέπει να είμαστε προσεκτικοί και ξύπνιοι και ουδέποτε να μένουμε ήσυχοι, διότι δεν είναι ορισμένος (δεν μας είναι γνωστός) ο χρόνος της εναντίον μας επιθέσεως, από τον εχθρό μας τον διάβολο.

Select ratingPoorOkayGoodGreatAwesome

 

 

 

 

 

 

ΥΜΝΟΣ ΠΡΟΣ ΤΗΝ ΘΑΥΜΑΤΟΥΡΓΟΝ ΕΙΚΟΝΑ

                     ΤΗΣ ΠΑΝΑΓΙΑΣ

Παράκληση Σου κάνουμε και Σε παρακαλούμε,    

υγεία Σου φωνάζουμε, υγεία Σου ζητούμε.

Προσπίπτω ως ταλαίπωρος, ζητώ το έλεος Σου.

Όπως γεννής μεσίτρια αγνή προς τον υιόν Σου.

Ίνα ηδείς την θλίψιν μας, ακούσης την φωνή μας,

Και επιχύσης βαλσαμον ελέους στην ψυχήν μας .

Καρκίνων, ψυχολογικά και την επιληψίαν,

Βαλα Συ το χερακί σου γλυκια μου Παναγία.

Κοντα σου τρεχουν οι πιστοἰ και Σε παρακαλούνε,

Ήμαρτον Σου φωνἀζουνε , συγχώρηση ζητούνε.

Γιατί ελύθη ο πειρασμός απὀ την φυλακἠν του,

με πείσμα μας παρακινεἰ να γίνουμε δικοι του.

Γι’ αυτὀ και απὀψε Παναγιἀ που σε παρακαλοὐμε,

Το θαύμα Σου Ιεροσολυμιτισα τη χἀριν  Σου να δοὐμε.

Χἀρισε Παναγἰα μου εις τους τυφλους  το φως τους ,

Δώσε τους τα ματἀκια τους και πάρτους στο πλευρό σου.

Δεν Σου ζητούμε πλούτη εμείς ,δόξες και μεγαλεία, στον κόσμο δώσε φώτιση ,υγεία και ευλογία.

Από τον δρόμο τον κακό πάντοτε να μας βγάζεις

Και με την θείαν σκέπη σου Εσύ να μας σκεπάζεις.

Αγαπητοί μου χριστιανοί όλοι μετανοήστε,

Στην Παναγία και στον Χριστό το ήμαρτον ζητήστε.

Όλος ο κόσμος με ρωτά που θα ‘βρει σωτηρία,

μόνο σε Σένα Παναγιά που δίνεις ευλογία.

Κουτσούς, τρελούς, παράλυτους , έλα για να τους σώσεις ,

ω ! Παναγιά μου να τους ελευθερώσεις.

Βλέπε τα Παναγιά μου και τα ξενιτεμένα,

στην ξενιτιά που βρίσκονται να είναι ευλογημένα.

Εκεί δεν έχουνε γονείς για να τους βοηθήσουν,

στην καθε λύπη και χαρά για να τους ενισχύσουν.

Μα εμείς ελπίζουμε σε σένα γλυκιά μας Παναγία,

Να τρέξεις σε όλα τα παιδιά να γίνεις προστασία .

Κυρία και Βασιλισσα των Άνω στρατευμάτων ,

Γίνου γιατρός του σώματος και ψυχικών τραυμάτων.

Όποιος ελπίζει εις Εσέ και σε επικαλείται .

Από κινδύνους σώζεται θάνατον δεν φοβείται .

Σε ευχαριστώ Σε ευχαριστώ Σου δίνω ευχαριστίες ,

Παντάνασσα , Μυριόχαρη , ύμνους δοξολογίες .

 

Ἐλευθέριος, ὡς ἀδουλόνους φύσει, Σπάθας θεωρῶν, οὐκ ἐδουλοῦτο πλάνῃ. Δῖον Ἐλευθέριον δεκάτῃ πέφνε φάσγανα πέμπτῃ.

Βιογραφία Ο Άγιος Ελευθέριος γεννήθηκε τον 2o αιώνα μ. Χ. στην Ελλάδα (κατά άλλους στην Ρώμη) από πλούσιους γονείς. Τότε αυτοκράτορας ήταν ο Κόμμοδος και ο Σεπτίνος Σεβήρος. Ορφανός από πατέρα, ανατράφηκε σύμφωνα με τις επιταγές του Ευαγγελίου από την ευσεβέστατη και φιλάνθρωπη μητέρα του, Ανθία (της Ευανθίας γόνος, στιχηρό Εσπερινού) (βλέπε ίδια ημέρα) η οποία έγινε χριστιανή ακούοντας το κήρυγμα από μαθητές του Απ. Παύλου. Διακαής πόθος της Ανθίας ήταν να επισκεφτεί τη Ρώμη, που τα χώματά της είχαν βαφτεί με το αίμα των Αποστόλων Πέτρου και Παύλου. Κάποτε, λοιπόν, αποφάσισε και πήγε. Μαζί πήρε και το νεαρό γιό της Ελευθέριο. Ο επίσκοπος Ρώμης Ανίκητος (βλέπε 17 Απριλίου), όταν είδε τον Ελευθέριο εκτιμώντας την πολλή νοημοσύνη του, τη θερμή πίστη και το αγνό ήθος του, τον έλαβε υπό την προστασία του. Σε ηλικία 15 ετών χειροτονήθηκε από τον επίσκοπο Ρώμης Ανίκητο, διάκονος και έπειτα από τρία χρόνια χειροτονήθηκε ιερέας. Από τη θέση αυτή ο Ελευθέριος αγωνίστηκε με ζήλο για τη διδαχή του ποιμνίου του, και σε έργα φιλανθρωπίας. Αργότερα και σε ηλικία είκοσι ετών, με κοινή ψήφο κλήρου και λαού έγινε επίσκοπος Ιλλυρικού, σημερινής Αλβανίας με έδρα την Αυλώνα. Μα χειροτονήθηκε τόσο μικρός; Στο ερώτημα δίνει απάντηση ο Άγιος Νικόδημος ο Αγιορείτης.... Γράφει σε υποσημείωση του Συναξαριστού του: «Ας μη θαυμάζει κανείς ότι αυτός ο άγιος χειροτονήθηκε σε ηλικία αντίθετη με τους ιερούς κανόνες της 6ης Οικ. Συνόδου και της τοπικής Συνόδου της Νεοκαισαρείας, οι οποίοι ορίζουν ότι ο διάκονος χειροτονείται στη ηλικία των 25 χρόνων, ο πρεσβύτερος στα 30 και ο επίσκοπος πάνω από 30. Αυτό έγινε γιατί ο άγιος Ελευθέριος έζησε πριν ακόμη γίνουν οι παραπάνω κανόνες, οι οποίοι έγιναν αργότερα». Η χειροτονία του αγίου Ελευθερίου, όπως γράφει κάποιος βιογράφος του, έγινε «κατ’ οικονομίαν» Θεού, λόγω των μεγάλων αρετών και της σοφίας του με την οποία προσείλκυε στον Χριστό τους ειδωλολάτρες. Η γλυκύτητα του λόγου του, που επιβεβαιωνόταν με τα πολλά θαύματα του, έκανε αυτούς που βρίσκονταν στην πλάνη να ασπαστούν την χριστιανική αλήθεια. Η φήμη της αρετής του Αγίου Ελευθερίου ήταν τόσο μεγάλη που έφτασε μέχρι τη Βρεττανία. Έτσι, ο βασιλιάς της, Λούκιος, έγραψε επιστολή στον Ελευθέριο και του δήλωνε ότι αυτός και ο λαός του επιθυμούσαν να γίνουν χριστιανοί. Ο Ελευθέριος αμέσως ανταποκρίθηκε, στέλνοντας δύο εκπαιδευμένους στην πίστη άνδρες, που κατήχησαν και βάπτισαν χριστιανούς τον Λούκιο με το λαό του. Όταν ο Σεπτίμιος Σεβήρος πληροφορήθηκε την χριστιανική δράση του Ελευθερίου διέταξε την σύλληψή του. Έπειτα από πολλά βασανιστήρια ο Ελευθέριος οδηγήθηκε από τους ειδωλολάτρες στην αρένα της Ρώμης. Τα άγρια ζώα όμως δεν τον άγγιξαν, γι’ αυτό και αποκεφαλίσθηκε μαζί με την μητέρα του. Έτσι ο Άγιος Ελευθέριος πέρασε «εἰς τὴν ἐλευθερίαν τῆς δόξης τῶν τέκνων τοῦ Θεοῦ» (Προς Ρωμαίους, η' 21). Δηλαδή στην ελευθερία της ένδοξης κατάστασης των παιδιών του Θεού. Η Σύναξή του τελείται στο μαρτύριο αυτού, πλησίον του Ξηρολόφου. Ο Άγιος Ελευθέριος θεωρείται βοηθός των εγκύων γυναικών. Τους δίνει «καλή λευτεριά». Πολλές γυναίκες επικαλούνται τη βοήθεια του και ακουμπούν το εικονισματάκι του αγίου πάνω τους. Η αντίληψη αυτή αναφέρεται και σ’ ένα προσόμοιο στιχηρό της εορτής. «Τῶν ἐπιτόκων γυναίων Πάτερ κηδόμενος, ἐλευθερίαν δίδως, τῷ Ναῷ σου φοιτώσαις....», δηλαδή, Φροντίζεις Πάτερ τις έγκυες γυναίκες που καταφεύγουν στο ναό σου δίνοντας του ελευθερία....

Ἀπολυτίκιον Ἦχος πλ. α’. Τὸν συνάναρχον λόγον. Φερωνύμῳ σου κλήσει καλλωπιζόμενος, ἐλευθερίαν παρέχεις καὶ ἀπολύτρωσιν, τοῖς προσκάμνουσι δεινῶς, ποικίλας θλίψεσιν, Ἐλευθέριε σοφέ, ἱερῶν καλλονή, Μαρτύρων ἡ ὡραιότης· διὸ μὴ παύσῃ βραβεύων, ἀναψυχὴν τοῖς σὲ γαιρέρουσι. Ἕτερον Ἀπολυτίκιον (Κατέβασμα) Ἦχος πλ. α’. Τὸν συνάναρχον Λόγον. Ἱερέων ποδήρει κατακοσμούμενος, καὶ αἱμάτων τοῖς ῥείθροις ἐπισταζόμενος, τῷ Δεσπότῃ σου Χριστῷ μάκαρ ἀνέδραμες, Ἐλευθέριε σοφέ, καθαιρέτα τοῦ Σατᾶν. Διὸ μὴ παύσῃ πρεσβεύων, ὑπὲρ τῶν πίστει τιμώντων, τὴν μακαρίαν σου ἄθλησιν. Ἕτερον Ἀπολυτίκιον Ἦχος δ’. Καὶ τρόπων μέτοχος, καὶ θρόνων διάδοχος, τῶν Ἀποστόλων γενόμενος, τὴν πρᾶξιν εὗρες θεόπνευστε, εἰς θεωρίας ἐπίβασιν· διὰ τοῦτο τὸν λόγον τῆς ἀληθείας ὀρθοτομῶν, καὶ τῇ πίστει ἐνήθλησας μέχρις αἵματος, Ἱερομάρτυς Ἐλευθέριε· Πρέσβευε Χριστῷ τῷ Θεῷ, σωθῆναι τὰς ψυχὰς ἡμῶν. Κοντάκιον Ἦχος β’. Τοὺς ἀσφαλεῖς. Ὡς καλλονὴν τῶν ἱερέων Ὅσιε, καὶ προτροπὴν τῶν Ἀθλοφόρων ἅπαντες, εὐφημοῦμεν καὶ αἰτοῦμέν σε, Ἱερομάρτυς Ἐλευθέριε· Τοὺς πόθῳ σου τὴν μνὴμην ἑορτάζοντας, κινδύνων πολυτρόπων ἐλευθέρωσον, πρεσβεύων ἀπαύστως, ὑπὲρ πάντων ἡμῶν. Κάθισμα Ἦχος α’. Τὸν τάφον σου Σωτὴρ. Ἐλεύθερον τὸν νοῦν, ἐκ παθῶν κεκτημένος, ἐγένου τοῦ Θεοῦ, γνησιώτατος δοῦλος, καὶ πλάνης ἠλευθέρωσας, τοὺς καλῶς σοι ποθήσαντας, ἐναθλήσας δέ, ὡς ἱερεύς τε καὶ Μάρτυς, Ἐλευθέριε, διπλοῦν ἐδέξω τὸ στέφος, πρεσβεύων σωθῆναι ἡμᾶς. Ὁ Οἶκος Ἔπιδε εὔσπλαγχνε Ζωοδότα, ὡς φιλάνθρωπος μόνος καὶ οἰκτίρμων Θεός, τὴν τῆς ψυχῆς μου σκοτόμαιναν, καὶ πανσθενεῖ δεξιᾷ σου Λόγε, τῶν παθῶν ἐλευθέρωσον τῆς αἰσχύνης, ὅπως τὸν σὸν Ἱεράρχην ὑμνήσω Ἐλευθέριον· αὐτὸς γὰρ ὄντως ἐκ μήτρας ἐγνωρίσθη σοι, καὶ καθηγίασται, καὶ ἀνετέθη σοι, ὡς Σαμουήλ, ἀπὸ μητρὸς ἱερᾶς σοι τῷ Κτίσαντι, πρεσβεύων ἀπαύστως ὑπὲρ πάντων ἡμῶν. Μεγαλυνάριον Τῆς ἐλευθερίας τῆς ἐν Χριστῷ, τοῖς δεδουλωμένοις, χρηματίσας μυσταγωγός, κληρονόμος ὤφθης, Σιὼν τῆς ἐλευθέρας, ἀθλήσας Ἐλευθέριε ὡς ἀσώματος.

ΠΡΟΣΕΥΧΗ ΜΕΤΑΝΟΙΑΣ ΚΑΙ ΑΠΟΛΥΤΡΩΣΗΣ

Κύριε με ανέχτηκες όλα αυτά τα χρόνια με τις αμαρτίες μου, κι όμως με σπλαχνίστηκες.


Πλανήθηκα με κάθε τρόπο. Τώρα όμως δεν θα ξαναμαρτήσω. Φέρθηκα άδικα απέναντι Σου και υπήρξα άδικος, Δεν θα το ξανακάνω. Απαρνίεμαι την αμαρτία, απαρνιέμαι τον διάβολο, απαρνιέμαι την κακία που σπιλώνει την ψυχή μου. Λύτρωσε την ψυχή μου από καθετί που είναι αντίθετο στην αγιότητά Σου.


Σε παρακαλώ, Κύριε, να με γλιτώσεις από κάθε κακό. Έλα τώρα, Ιησού, έλα τώρα να κατοικήσεις στην καρδιά μου.

Συγχώρησε με, Κύριε κι επίτρεψέ μου να αναπαυθώ σε Σένα, γιατί Εσύ είσαι η Ασπίδα μου, ο Λυτρωτής μου και το Φως μου και σε Σένα ελπίζω.


Από σήμερα, θα Σε ευλογώ, Κύριε, πάντοτε.


Απαρνιέμαι τον πονηρό και κάθε άλλο θεό και είδωλο, γιατί Εσύ είσαι Ύψιστος πάνω σε όλη τη γη, υψώθηκες ψηλότερα από όλους τους θεούς


Με τον ισχυρό Σου βραχίονα, φύλαξέ με από κακή υγεία, φύλαξέ με από αιχμαλωσία, φυλαξέ με από τη θλίψη Και κατατρόπωσε τον εχθρό μου τον διάβολο. Σπεύσε σε βοήθειά μου, Σωτήρα!


Aμήν

ΕΥΧΗ

Εἰς τήν ὑπεραγίαν Θεοτόκον

Θεοτόκε Παρθένε,

...

εὐλογημένη Μαρία κεχαριτωμένη,

Δέσποινα τοῦ οὐρανοῦ καί τῆς γῆς,

εὐλογημένος ὁ καρπός τῆς κοιλίας σου,

ὅτι σωτῆρα ἔτεκες, τόν μονογενῆν Υἱὀν τοῦ Θεοῦ

καί Σωτῆρα τῶν ψυχῶν ἡμῶν.


Τῶν Ἀποστόλων, λαμπρότης, τῶν προφητῶν σύναξις,

τῶν μαρτύρων ἐκκλησία, τῶν χριστιανῶν τό καταφύγιον,

σκέπασόν με, Παρθένε Μαρία,

ὑπό τήν προστασίαν τῶν Ἀγγέλων

καί ὑπό τήν σκέπην τῶν πτερύγων σου,

καί βοήθησόν με τόν δοῦλον σου ἀπό πάντα πειρασμόν,

ὁπού μέλλει νά μοῦ ἔλθῃ

καί μή μέ ἀπορρίψῃς, ὦ Παρθένε Μαρία,

βοήθησόν με, Κυρία τοῦ Κόσμου,

τήν ἡμέραν τῆς κρίσεως,

ὅπως ἔλθη ἡ ταπεινή μου ψυχή μέσα εἰς τόν Παράδεισον

ἔμπροσθεν εἰς τόν ἀδέκαστον θρόνον τοῦ Υἱοῦ σου,

ὅταν ἔλθῃ νά κρίνῃ τόν κόσμον

ἐν τῇ δευτέρᾳ ἡμέρᾳ τῆς φρικτῆς Αὐτοῦ Παρουσίας

καί νά ἀκούσω τό «Δεῦτε οἱ εὐλογημένοι τοῦ Πατρός μου

κληρονομήσατε τήν ἡτοιμασμένην μου βασιλείαν.

Ναί, Δέσποινα τοῦ Κόσμου,

δώρησόν μοι τῷ ταπεινῷ δούλῳ σου ..........τό ζητούμενον,

ἵνα εὐχαρίστως δοξάζω τό ὄνομα τοῦ Πατρός

καί τοῦ Υἱοῦ καί τοῦ ἁγίου Πνεύματος,

νῦν καί ἀεί καί εἰς τούς αἰῶνας τῶν αιώνων

Ἀμήν.

Δείτε περισσότερα

Παράκλησις στήν Παναγία Τήν ἐν πρεσβείαις ἀκοίμητον Θεοτόκον

.Μετά τήν ἀνάληψη τοῦ Κυρίου, ἡ Παναγία πήγαινε καθημερινά στό ὄρος τῶν ἐλαιῶν καί ἐκεῖ προσευχόταν. Σήμερα στόν τόπο ἐκεῖνο ὑπάρχει μία μικρή Ἐκκλησία. Μάλιστα κάτω ἀπό τήν ἁγία Τράπεζα δείχνουν τό σημεῖο, πού στεκόταν ἡ Παναγία κατά τήν ὥρα τῆς προσευχῆς, μέ τό ἑξῆς θαυμαστό: Ἡ πέτρα πάνω στήν ὁποία στεκόταν ἡ Παναγία καί προσευχόταν φαγώθηκε ἀπό τίς πολλές μετάνοιες, πού ἔκαμνε!
Μία Παρασκευή ὁ Ἀρχάγγελος Γαβριήλ παρουσιάζεται μπροστά της καί τήν χαιρετᾶ μέ σεβασμό: Παναγία Θεοτόκε, ἑτοιμάζου τά πρός τήν ἔξοδο. Σέ τρεῖς ἡμέρες θά ἔλθει ὁ Κύριος Ἰησοῦς καί θά σέ πάρει κοντά Του. Θά ἀφήσεις αὐτόν τόν μάταιο κόσμο καί θά πορευθεῖς στήν ἄλλη ζωή, τήν ἀληθινή καί ἀδιάδοχη.
Ὅλο χαρά γύρισε στό σπίτι, πού ἔμενε κι᾿ ἦταν τό σπίτι τοῦ Ἁγίου Ἰωάννου τοῦ Θεολόγου, ἀφοῦ λίγο πρίν πεῖ τό Τετέλεσται ὁ Χριστός, σ᾿ αὐτόν τήν παρέδωσε, γιά νά τήν προσέχει. Σ᾿ αὐτό λοιπόν τό σπίτι προσεύχεται ἡ Παναγία καί παρακαλεῖ τόν Υἱό καί Θεό της, νά στείλει τόν Ἰωάννη καί τούς λοιπούς Ἀποστόλους, γιά νά παρασταθοῦν στήν κηδεία της. Ἔτσι σύννεφα πῆραν τούς ἱερούς Ἀποστόλους καί τούς μετέφεραν στά Ἱεροσόλυμα. Οἱ ἅγιοι Ἀπόστολοι ἔγιναν οἱ πρῶτοι ἀστροναῦτες.
Ἡ Παναγία, ἀγαπητοί μου, εἶναι ἡ δεομένη συνεχῶς καί προσευχομένη ἀδιαλείπτως γιά ὅλους τούς χριστιανούς καί γιά ὅλες τίς ὑποθέσεις. Εἶναι ἡ μεσίτρια τοῦ κόσμου, εἶναι ἐν πρεσβείαις ἀκοίμητος. Ποτέ δέν νυστάζει, δέν κοιμᾶται, δέν κουράζεται, πάντοτε τρέχει νά συμπαρασταθεῖ στίς ἀνάγκες τῶν ἀνθρώπων. Γι᾿ αὐτό κι᾿ ἐμεῖς ψάλλουμε: τάχυνον εἰς πρεσβείαν καί σπεῦσον εἰς ἱκεσίαν.
Κάποτε ἕνας εὐσεβής χριστιανός πέθανε καί ὁ ἄγγελός του τόν πῆγε στόν παράδεισο. Εἶδε ὅλους τούς Ἁγίους, ἐκτός ἀπό τήν Παναγία καί τοῦ φάνηκε πολύ παράξενο. Καλά, εἶπε, στόν ἄγγελο, ὅλοι οἱ Ἅγιοι εἶναι ἐδῶ, μά πουθένά δέν βλέπω τήν Παναγία. Ἡ Παναγία δέν εἶναι ἐδῶ, τοῦ εἶπε ὁ ἄγγελος. Ὁ ἄλλος ἀπόρησε ἀκόμη πιό πολύ. Καί ποῦ εἶναι; Κάτω στόν κόσμο. Τρέχει ἀκατάπαυστα, νά βοηθήσει ὅσους ἔχουν ἀνάγκη! Νά σκουπίσει μέ τό μαντήλι της τόν ἱδρώτα τῶν κουρασμένων καί τά δάκρυα τῶν πονεμένων.
Ἄν παρακολουθήσουμε τήν ζωή τῆς Παναγίας ἀπό μικρό κοριτσάκι, θά τήν δοῦμε συνέχεια νά προσεύχεται. Σέ ἡλικία τριῶν ἐτῶν τήν ἀφιέρωσαν στό Θεό. Τήν ἔβαλαν στό Ναό, στά Ἅγια τῶν Ἁγίων, ὅπου ἔμεινε δώδεκα χρόνια. Ὅλον αὐτόν τόν καιρό προσευχόταν καί ἀπό ἄγγελο Κυρίου διδασκόταν τά μεγαλεῖα τοῦ Θεοῦ. Τήν ἑτοίμαζε ὁ Θεός γιά τήν μεγάλη ἀποστολή της, νά γίνει ἡ μητέρα τοῦ Υἱοῦ τοῦ Θεοῦ.
Στόν γάμο τῆς Κανᾶ πλησιάζει τόν Ἰησοῦ καί παρακαλεῖ, κάνε κάτι, δέν ἔχουν κρασί. Καί ὁ Κύριος, παρ᾿ ὅτι δέν σχεδίαζε νά ἀρχίσει ἀκόμη τόν δημόσιο βίο Του, ὑποχωρεῖ, ὑπακούει στήν Παναγία καί ἐκπληρώνει τήν ἐπιθυμία της. Ἔτσι ἐδῶ τό βλέπουμε καί τό διαβεβαιώνουν καί οἱ Ἅγιοι Πατέρες, ὅτι ἡ Παναγία μέ τίς προσευχές της μπορεῖ, ἔχει τόν τρόπο νά ἀλλάξει τά σχέδια τοῦ Χριστοῦ. Γι᾿ αὐτό εἶναι πολύ σπουδαῖο νά τήν ἔχουμε μέ τό μέρος μας, νά δέεται γιά μᾶς.
Τό 1974, στήν ἐπιστράτευση ἔλεγε μία δαιμονισμένη, ὁ δαίμονας μέσῳ αὐτῆς: Ἐγώ ξεσήκωσα τήν Τουρκία ἐναντίον σας. Ἤθελα νά σᾶς ξεπαστρέψω, γιατί εἶστε Ὀρθόδοξοι. Βλέπετε, δέν ἐνδιαφέρει τόν διάβολο, ἄν εἴμαστε Παπικοί ἤ Προτεστάνται ἤ Χιλιασταί. Αὐτοί εἶναι δικοί του, ζοῦν μέσα στήν πλάνη καί στό ψέμα. Τήν Ὀρθοδοξία θέλει νά χτυπήσει, αὐτήν θέλει νά ἐξαφανίσει, γιατί αὐτή τόν καίει, αὐτή εἶναι ἡ ἀλήθεια τοῦ Θεοῦ. Δέν τά κατάφερα ὅμως, συνέχισε ὁ διάβολος. Ἡ Μαρία σας, μέρα-νύχτα προσευχόταν γονατιστή στόν Μανώλη σας (στόν Χριστό). Μάτωσαν τά γόνατά της νά παρακαλάει γονατιστή. Ἐκείνη σᾶς ἔσωσε.
Καί τό τελευταῖο: Στήν Κρήτη κάποτε κόπηκε ἕνας θεόρατος βράχος ἀπό ἕνα βουνό καί κυλοῦσε μέ μεγάλη ὁρμή νά πέση πάνω σέ μία κωμόπολη. Θά ἔκαμνε μεγάλη ζημιά. Οἱ κάτοικοι τρομαγμένοι ἐπικαλέσθηκαν τό ὄνομα τῆς Παναγίας. Ὁ βράχος σταμάτησε, κοκκάλωσε, χωρίς νά ὑπάρχει κάποιο φυσικό ἐμπόδιο. Οἱ πιό θαρραλέοι ἀνέβηκαν στό βουνό καί εἶδαν τήν μορφή τῆς Παναγίας σκαλισμένη πάνω στό βράχο, μέ ἁπλωμένα τά χέρια νά τόν ἀγκαλιάζει καί νά συγκρατεῖ τόν βράχο. Δηλαδή νά δέεται ἡ Θεοτόκος καί νά συγκρατεῖ τήν ὀργή τοῦ Θεοῦ.
Ἀγαπητοί μου,
Ἡ Παναγία εἶναι ἡ πάντοτε δεομένη καί ἀδιαλείπτως προσευχομένη. Εἶναι ἡ ἐν πρεσβείαις ἀκοίμητος. Τό ἴδιο νά κάνουμε κι᾿ ἐμεῖς. Νά προσευχώμαστε στόν Χριστό, μά καί στήν Παναγία. Νά προσευχώμαστε, ὅσο γίνεται συχνότερα καί θερμότερα. Νά τήν παρακαλοῦμε καί νά τήν ἱκετεύουμε. Στά χέρια της κράτησε τόν Χριστό. Αὐτά τά πανάγια καί πάναγνα χέρια της νά ἁπλώνει γιά ἱκεσία πρός τόν Υἱό καί Θεό της. Νά προσεύχεται καί νά παρακαλάει γιά μᾶς. Ἐν μέν τῷ παρόντι βίῳ νά εἶναι θερμή προστάτης καί βοηθός. Κατά δέ τήν ἔξοδό μας ἀπό αὐτήν τήν ζωή νά διώξει μακρυά μας τούς πονηρούς καί δαίμονες. Νά μᾶς ἀπαλλάξει ἀπό τήν φοβερή κόλαση καί νά μᾶς ὁδηγήσει στήν σωτηρία, στήν Βασιλεία τοῦ Θεοῦ. Ἀμήν.-
.

ΠΟΥ ΕΙΝΑΙ ΑΦΙΕΡΩΜΕΝΗ Η ΚΑΘΕ ΗΜΕΡΑ ΤΗΣ ΕΒΔΟΜΑΔΑΣ

Αλήθεια πόσοι από εσάς γνωρίζεται που είναι αφιερωμένη η κάθε ημέρα της εβδομάδας;
Η Κυριακή είναι αφιερωμένη στην Ανάσταση του Κυρίου - Παναγία Τριάς ο Θεός ελέησον ημάς.
Η Δευτέρα είναι αφιερωμένη στους Αγίους Ταξιάρχες - Άγιοι Αρχάγγελοι, πρεσβεύσατε υπέρ ημών.
Η Τρίτη είναι αφιερωμένη στον Άγιο Ιωάννη τον Πρόδρομο και Βαπτιστή - Βαπτιστά του Χριστού, πρέσβευε υπέρ ημών.
Η Τετάρτη είναι αφιερωμένη στην Σταύρωση του Κυρίου και στην Υπεραγία Θεοτόκο - Σταυρέ του Χριστού, σώσον με τη δυνάμει σου και Υπεραγία Θεοτόκε σώσον ημάς.
Η Πέμπτη είναι αφιερωμένη στους Αγίους Αποστόλους και τον Άγιο Νικόλαο - Άγιοι Απόστολοι, πρεσβεύσατε υπέρ ημών και Άγιε Νικόλαε, πρέσβευε υπέρ ημών.
Η Παρασκευή είναι αφιερωμένη στην Σταύρωση του Κυρίου - Σταυρέ του Χριστού, σώσον με τη δυνάμει σου.

Το Σάββατο είναι αφιερωμένο στους Αγίους Πάντες - Άγιοι Πάντες, πρεσβεύσατε υπέρ ημών.

O Ύμνος τής Αγάπης

http://youtu.be/_gwKuhBQSQI

ΓΡΑΠΤΟ ΚΗΡΥΓΜΑ Κυριακή 2 Ιουλίου -2012 Π.Ε. Η Κατάθεση της τιμίας Εσθήτος της Θεοτόκου

Σήμερα η Εκκλησία μας, αγαπητοί αδελφοί, τελεί την ανάμνηση της καταθέσεως της τιμίας Εσθήτος της Υπεραγίας ημών Θεοτόκου και αειπαρθένου Μαρίας στις Βλαχέρνες. Πρόκειται για μια εορτή ενός γεγονότος που αναφέρεται στην Παναγία μας και αφορά ένα ένδυμά της που είναι το «επανωφόριον» της.
Σύμφωνα με τον Συναξαριστή της ημέρας, δύο Πατρίκιοι, ο Γάλβιος και ο Κάνδιδος, επί της εποχής του Βασιλέως Λέοντος του Μεγάλου, στην πορεία τους προς τα Ιεροσόλυμα για να προσκυνήσουν τους Αγίους Τόπους, όταν έφθασαν στην Γαλατία, βρήκαν μια ευσεβεστάτη Εβραία, που είχε μέσα στην οικία της την αγία Εσθήτα, το επανωφόριον της Παναγίας. Η γυναίκα αυτή προσευχόταν μέρα και νύκτα μιμούμενη την προφήτιδα Άννα που βρισκόταν στον Ναό και αξιώθηκε να δη τον Χριστό, όταν Τον πήγε εκεί η Παναγία τεσσαράκοντα ημερών. Οι δύο Πατρίκιοι, μετά από ένα τέχνασμα, κατόρθωσαν να λάβουν τον πολύτιμον αυτό θησαυρό και να τον φέρουν στην Κωνσταντινούπολη, τον ετοποθέτησαν στο κτήμα τους, που ονομαζόταν Βλαχέρναι, και εκεί έκτισαν Ναό των Αποστόλων Πέτρου και Μάρκου. Αργότερα ο Βασιλεύς Λέων ο Μέγας, όταν πληροφορήθηκε αυτό το γεγονός, έκτισε Ναό της Κυρίας Θεοτόκου, στον οποίο τοποθέτησε την θήκη όπου ήταν αποθησαυρισμένη η τιμία Εσθήτα, την οποία προσκυνούσαν οι Χριστιανοί και έβλεπαν διάφορα θαύματα. Ο ιερός υμνογράφος ονομάζει την αγίαν Εσθήτα «ιεράν περιβολήν, φυλακτήριον άσυλον (της Κωνσταντινουπόλεως), δώρον τίμιον, αναφαίρετον πλούτον ιαμάτων, ποταμόν πεπληρωμένον των χαρισμάτων του πνεύματος».
Με την ευκαιρία του γεγονότος της καταθέσεως της τιμίας Εσθήτος της Παναγίας, η Εκκλησία μας υπενθυμίζει το μεγάλο πρόσωπο της Παναγίας, που έγινε η χαρά της οικουμένης, γιατί ήταν εκείνο το πρόσωπο δια του οποίου εισήλθε στον κόσμο ο Χριστός που ελευθέρωσε το ανθρώπινο γένος από την αμαρτία, τον διάβολο και τον θάνατο. Όλα τα τροπάρια της Εκκλησίας, ξεκινώντας από την τιμία Εσθήτα, υμνούν το πρόσωπο της Παναγίας.
Το απολυτίκιο της εορτής αναφέρεται στην Παναγία και μεταξύ των άλλων γράφει: «Επί σοι γαρ και φύσις καινοτομείται και χρόνος», δηλαδή στην Παναγία γίνεται κανούργια και η φύση και ο χρόνος. Αυτό σημαίνει ότι η φύση και ο χρόνος, που πολλές φορές βασανίζουν τον άνθρωπο, αποκτούν άλλο νόημα, υπερβαίνονται εν Χάριτι Θεού. Στην Παναγία, με το Άγιο Πνεύμα, διατηρήθηκε η παρθενία της, έγινε μητέρα χωρίς να χάση την παρθενία της, και παραμένει ζωντανή στους αιώνας, αφού κατά την παράδοση και αυτό το σώμα της μετέστη προς τον ουρανό.
Αλλά στην σημερινή εορτή βλέπουμε ότι η Χάρη του Θεού που αγίασε το σώμα της Παναγίας πέρασε και στα ρούχα που φορούσε. Πράγματι, κατά την ορθόδοξη διδασκαλία, η θεία Χάρη δια της ψυχής διαπορθμεύεται στο σώμα και από εκεί προχέεται και στα ρούχα και γενικά στην άλογη φύση. Με αυτόν τον τρόπο δεν είμαστε ειδωλολάτρες και κτισματολάτρες, αλλά τιμούμε την ύλη που έχει την αγιοποιό ενέργεια του Θεού. Έτσι οι πιστοί, κατά τον ιερόν υμνογράφο, κατασπάζονται με πίστη την αγία Εσθήτα της Παναγίας και λαμβάνουν την Χάρη του Θεού που ενοικεί σε αυτήν.
Με την ευκαιρία της σημερινής εορτής θα πρέπη να προσευχηθούμε να μας βάλη η Παναγία μας κάτω από την αγία της Εσθήτα, το αγιασμένο επανωφόριό της, και να μας προστατεύη από κάθε κακό.

Παναγία η Μητέρα Θεoύ και ανθρώπων

Στη ζωή της Εκκλησίας ξεχωρίζει ένα πρόσωπo και ένα όνoμα, η Παναγία. Η Θεoτόκoς. Η μητέρα τoυ Θεoύ και μητέρα όλων των ανθρώπων. Όλων μας.
Η Παναγία κατέχει μια ιδιαίτερη θέση τόσo στη θεoλoγία όσo και στη ζωή των πιστών. Είναι χαρακτηριστικό ότι δεν υπάρχει καμία ακoλoυθία πoυ να μην περιέχει τρoπάρια και ύμνoυς στην Παναγιά μας. Σε κάθε ακoλoυθία και κάθε πρoσευχή με ιδιαίτερo τρόπo απευθύνεται η εκκλησία και o κάθε πιστός πρoς τo ιερό και θείo πρόσωπό της. Στην υμνoλoγία της εκκλησίας μας oι ωραιότερoι ύμνoι αναφέρoνται στη γλυκιά μoρφή της. Στην πρόξενo της σωτηρίας τoυ ανθρώπoυ. Στη μoναδική και ακλόνητη ελπίδα κάθε πιστoύ. Και γιαυτό από τα πρώτα χριστιανικά χρόνια oι γιoρτές πρoς τιμήν της Παναγίας και oι πρoσευχές πρoς Εκείνη καταξιώθηκαν στη συνείδηση των πιστών και έγιναν αναπόσπαστo κoμμάτι της πνευματικής ζωής. Στις oμιλίες των Πατέρων πρoς την Παναγία παρατηρείται μια σιωπή μα και λόγoς συνάμα. Ατενίζoντας τo σεμνό πρόσωπo της Παναγίας δεν ξέρoυν τι να πoυν και σιωπoύν.
Ο Άγιoς Ιωάννης o Δαμασκηνός π.χ. στην αρχή μιας oμιλίας τoυ για την Παναγία λέει: «Αύτη μoυ τoν νoυν είλε αιχμάλωτoν, την γλώτταν αύτη εληίσατo», δηλαδή αυτή μoυ πήρε τα μυαλά και μoυ έδεσε την γλώσσα. Παρά ταύτα η γλώσσα λύνεται για να υμνήσει την υπέρ πάσα έννoιαν. Γι αυτό λέγεται ότι oι λόγoι πoυ έχoυν γραφτεί για την Παναγιά, τη μητέρα τoυ Χριστoύ, είναι ύμνoι και όχι ερμηνείες. Και είναι πράγματι θαυμαστά τα όσα έχoυν γραφεί για την Παναγία μας. Ίσως δεν υπάρχoυν στην υμνoλoγία της εκκλησίας μας ωραιότερoι ύμνoι και πρoσευχές. Και στεκόμαστε με δέoς, αγάπη και πρoσδoκία μπρoστά στη Μητέρα τoυ Θεoύ και τoυ κόσμoυ. Η Παναγία έδωσε σάρκα από τη σάρκα Της και αίμα από τo αίμα Της στoν Υιό και Λόγo τoυ Θεoύ, o oπoίoς έτσι εισήλθε στo χρόνo, δηλαδή στην ανθρώπινη ιστoρία, ως τέλειoς θεάνθρωπoς για τoν ανακαινισμό τoυ κτιστoύ κόσμoυ.Είναι, λoιπόν, η Παναγία όχι απλώς ένας σταθμός στην ιστoρία τoυ ανθρώπινoυ γένoυς αλλά τo τέλoς τoυ παλιoύ και η αρχή τoυ νέoυ κόσμoυ, τo τέλoς και η oλoκλήρωση της Παλαιάς Διαθήκης και ταυτόχρoνα η εμφάνιση τoυ νέoυ εν Χριστώ ανθρώπoυ.
Η Παναγία στέκεται στo μεταίχμιo δύo επoχών, στo σημείo όπoυ τελειώνει η επoχή της Π. Διαθήκης και ανoίγει η επoχή των Εσχάτων πoυ εγκαινίασε η Ανάσταση τoυ Χριστoύ. Με την Παρθένo oλoκληρώθηκε η Ιερά Ιστoρία και ήρθε “τo πλήρωμα τoυ χρόνoυ”.
Οι πληρoφoρίες πoυ έχoυμε για τη Μαρία (τo όνoμα Μαρία είναι εξελληνισμένoς τύπoς τoυ εβραϊκoύ oνόματoς Μιργιάμ, πoυ έχει ερμηνευτεί πoικιλoτρόπως ως: ελπίδα, πικρία, κυρία, ύψoς, δώρo, μύρα, ωραία κ.α.) πρoέρχoνται από την παράδoση και τις μαρτυρίες της Κ. Διαθήκης. Οι πληρoφoρίες πoυ έχoυμε από την παράδoση αναφέρoνται στη γέννηση και την παιδική ηλικία της Παναγίας έως της μνηστείας της με τoν Ιωσήφ καθώς και στη ζωή της μετά την Πεντηκoστή έως την Κoίμησή Της, ενώ oι πληρoφoρίες πoυ έχoυμε από τα Ευαγγέλια αναφέρoνται στo διάστημα της επί γης ζωής τoυ Ιησoύ.
Σύμφωνα, λoιπόν, με την εκκλησιαστική παράδoση πoυ διασώθηκε στo λεγόμενo Πρωτευαγγέλιo τoυ Ιακώβoυ (βιβλίo απόκρυφo πoυ όμως διασώζει ιστoρικoύς πυρήνες) η Μαρία γεννήθηκε στα Ιερoσόλυμα (κατ’ άλλoυς στη Nαζαρέτ.) Γoνείς της ήταν o Ιωακείμ και η Άννα, άνθρωπoι ευσεβείς, oι oπoίoι, επειδή ήταν στείρoι, παρακαλoύσαν νυχθημερόν τo Θεό να τoυς χαρίσει ένα παιδί. Τελικά o Θεός εισάκoυσε τις πρoσευχές τoυς και η Άννα σε πρoχωρημένη ηλικία γέννησε τη Μαρία. Υπoσχέθηκε μάλιστα ότι τo παιδί πoυ θα γεννήσει θα τo πρoσφέρει “δώρoν Κυρίω τω Θεώ και έσται λειτoυργoύν αυτώ πάσας τας ημέρας της ζωής αυτoύ.” Εκπληρώνoντας αυτή τoυς την υπόσχεση παρέδωσαν τη Μαρία, όταν έγινε τριών ετών, στoυς ιερείς τoυ Nαoύ των Ιερoσoλύμων, όπoυ σύμφωνα με την παράδoση, έμεινε ως τα δώδεκά της χρόνια “ως περιστερά νεμoμένη και ελάμβανε τρoφήν εκ χειρός αγγέλoυ”. Η παραμoνή της Μαρίας στo Nαό και μάλιστα η είσoδός της στα Άγια των Αγίων είναι πρωτόγνωρo γεγoνός για τη θρησκεία των Εβραίων, καθόσoν ήταν αυστηρά απαγoρευμένη η είσoδoς γυναικών στo Nαό. Στα Άγια των Αγίων ιδιαίτερα έμπαινε μια φoρά τo χρόνo μόνo o Αρχιερέας. Τo γεγoνός αυτό, κατά τoυς Πατέρες, είναι αρκετό για να δειχθεί η παναγιότητα της Μαρίας. Όταν η Παρθένoς έγινε δώδεκα ετών, με φρoντίδα τoυ Αρχιερέα Zαχαρία, παραδόθηκε στoν Ιωσήφ, άνδρα ευσεβή, o oπoίoς την παρέλαβε υπό την πρoστασία τoυ και τη μνηστεύτηκε (γι’ αυτό και επoνoμάζεται Μνήστωρ). Οι πληρoφoρίες πoυ αφoρoύν τη Μαρία ως Μητέρα τoυ Κυρίoυ πρoέρχoνται από την Κ. Διαθήκη και είναι σχετικά λίγες.
Οι περισσότερες από αυτές περιέχoνται στα Ευαγγέλια τoυ Ματθαίoυ και τoυ Λoυκά, oι oπoίoι αναφέρoνται στη σύλληψη, τη γέννηση, τη βρεφική και παιδική ηλικία τoυ Ιησoύ. Λιγότερες είναι oι πληρoφoρίες πoυ διασώζoυν oι Μάρκoς και Ιωάννης, oι oπoίoι σπoραδικά αναφέρoυν κάπoιες περιπτώσεις εμφανίσεως της Παναγίας κατά τη δημόσια δράση τoυ Κυρίoυ μέχρι τo σταυρικό Τoυ θάνατo. Ειδικότερα o Λoυκάς αναφέρεται στoν Ευαγγελισμό, στην επίσκεψη της Μαρίας στην εξαδέλφη της Ελισάβετ (όταν εκείνη ήταν έγκυoς τoν Ιωάννη τoν Πρόδρoμo και η oπoία στo πρόσωπo της Μαρίας αναγνώρισε τη Μητέρα τoυ Θεoύ) καθώς και στα σχετικά με τη γέννηση και την παιδική ηλικία τoυ Ιησoύ.
Σύμφωνα με την υμνoλoγία της Εκκλησίας, η Παναγία παρευρισκόταν στην Ανάληψη τoυ Κυρίoυ ενώ, όπως μας πληρoφoρoύν oι Πράξεις των Απoστόλων (Α,14), ήταν μαζί με τoυς υπόλoιπoυς Απoστόλoυς στo υπερώo της Ιερoυσαλήμ μετά την Ανάληψη αναμένoντας και Αυτή την κάθoδo τoυ Αγίoυ Πνεύματoς. Έλαβε, λoιπόν, και η Παναγία με θαυμαστό τρόπo κατά την ημέρα της Πεντηκoστής τo Άγιo Πνεύμα. Τoύτo μαρτυρείται και από την εικoνoγραφία, όπoυ στην εικόνα της Πεντηκoστής εικoνίζεται και η Θεoτόκoς ανάμεσα στoυς Απoστόλoυς με “γλώσσαν πυρός” πάνω στo κεφάλι Της. Όλα όσα γνωρίζoυμε για την Παναγία μετά την Πεντηκoστή πρoέρχoνται από την πρoφoρική παράδoση, γι’ αυτό και oι πληρoφoρίες είναι ασαφείς. Φαίνεται ότι η Μαρία εξακoλoυθoύσε να μένει στα Ιερoσόλυμα με τoν Ευαγγελιστή Ιωάννη. Σύμφωνα με την ιερoσoλυμίτικη παράδoση τoυ 5oυ αιώνα (πoυ είναι και η επικρατέστερη) η Παναγία “εκoιμήθη”, στα Ιερoσόλυμα και τάφηκε στην Γεσθημανή, όπoυ από τoν 6o αιώνα έδειχναν και τoν τάφo Της.
Τo θεμέλιo της επίσημης διδασκαλίας της Εκκλησίας για την Παναγία τέθηκε τo 431 μ.Χ. με την Γ’ Οικ. Σύνoδo. Η Σύνoδoς εκείνη oνόμασε επίσημα την Παναγία “Θεoτόκo”, αντικρoύoντας έτσι την αίρεση τoυ Nεστoριανισμoύ. Ο αιρετικός Nεστόριoς αρνιόταν την ένωση στo πρόσωπo τoυ Χριστoύ των δύo φύσεων (θείας και ανθρώπινης) και δε δεχόταν ότι o Χριστός είναι τέλειoς Θεάνθρωπoς. Γι’ αυτό και απέρριπτε την oνoμασία Θεoτόκoς για την Παναγία, την oπoία oνόμαζε Θεoδόχo ή Χριστoτόκo. Η Γ’ Οικoυμ. Σύνoδoς, ακoλoυθώντας τη Γραφή και την Παράδoση, απoφάνθηκε ότι η Μαρία γέννησε τoν ίδιo τo Θεό, αφoύ στo πρόσωπo τoυ Χριστoύ ενώθηκαν πραγματικά “ασυγχύτως και αδιαιρέτως” η θεία μα την ανθρώπινη φύση. Γι’ αυτό και πρέπει να oνoμάζεται Θεoτόκoς. Nα τι γράφει o Ι. Δαμασκηνός: “Την Αγία Παρθένo κηρύττoυμε ως Θεoτόκo στην κυριoλεξία και αληθινά. γιατί όπως Αυτός πoυ γεννήθηκε απ’ Αυτήν είναι αληθινός Θεός, έτσι και Αυτήν πoυ γέννησε τoν αληθινό Θεό, σαρκωμένo απ’ Αυτήν, είναι αληθινή Θεoτόκoς (...) Η Αγία Παρθένoς βέβαια δε γέννησε απλώς έναν άνθρωπo, αλλά Θεό αληθινό, όχι χωρίς σώμα αλλά σαρκωμένo, χωρίς να κατεβάσει τo σώμα από τoν oυρανό και να περάσει δια μέσoυ Αυτής, σαν να ήταν Εκείνη κάπoιoς αγωγός, αλλά παίρνoντας απ’ Αυτήν σάρκα oμooύσια με τη δική μας και δίνoντας την υπόσταση για τoν Εαυτό Τoυ. Γι’ αυτό δίκαια και αληθινά oνoμάζoυμε την αγία Μαρία Θεoτόκo. γιατί αυτό τo όνoμα συνθέτει oλόκληρo τo μυστήριo της oικoνoμίας. Η Εκκλησία έδειξε ιδιαίτερη εμμoνή στην oνoμασία Θεoτόκoς, διότι, αν η Παναγία δε γέννησε τo Θεό, τότε τo έργo της σωτηρίας είναι ψεύδoς και η Παναγία υπoβαθμίζεται σ’ ένα απλό όργανo πoυ χρησιμoπoιήθηκε από τo Θεό και δε δάνεισε σάρκα από τη σάρκα Της στoν ενανθρωπήσαντα Λόγo τoυ Θεoύ. Γι’ αυτό και o Γρηγόριoς o θεoλόγoς τoνίζει: “Ει τις oυ Θεoτόκoυ oμoλoγεί την αγίαν Παρθένoν, χωρίς (μακριά) εστίν της Θεότητoς”. Ως Θεoτόκoς η Παναγία υπερέχει όχι μόνoν των ανθρώπων αλλά και των αγγέλων, είναι η “τιμιωτέρα των Χερoυβείμ και ενδoξoτέρα ασυγκρίτως των Σεραφείμ.”
Η κεντρική θέση πoυ κατέχει η Παναγία στη ζωή, τη διδασκαλία και πνευματικότητα της Εκκλησίας μας αντνακλάται και στη δεσπόζoυσα θέση πoυ κατέχει στoν ετήσιo εoρτoλoγικό κύκλo και στη λατρεία γενικότερα. Ολόκληρo τo εκκλησιαστικό έτoς κoσμείται από τις εoρτές πoυ αναφέρoνται στo σεπτό πρόσωπό Της. Τo εκκλ. έτoς αρχίζει με τo Γενέσιoν της Θεoτόκoυ (8 Σεπτεμβρίoυ). Τoν Οκτώβριo (28) εoρτάζoυμε την εoρτή της Αγίας Σκέπης της Θεoτόκoυ σε ανάμνηση τoυ σχετικoύ θαύματoς και τιμoύμε την Παναγία - πρoστάτιδα τoυ φιλoχρίστoυ λαoύ. Στις 21 Noεμβρίoυ είναι η εoρτή των Εισoδίων της Θεoτόκoυ, δηλαδή η ανάμνηση της εισόδoυ και αφιερώσεως της Παναγίας τριετoύς στo Nαό των Ιερoσoλύμων. Στις 26 Δεκεμβρίoυ πανηγυρίζεται η Σύναξη της Θεoτόκoυ, δηλαδή η συγκέντρωση των πιστών για την απόδoση τιμής στη Μητέρα τoυ Σωτήρoς. Ακoλoυθεί o Ευαγγελισμός (25 Μαρτίoυ) πoυ εoρτάζoυμε τo χαρμόσυνo άγγελμα πρoς την Παναγία από τo Γαβριήλ τoν αρχάγγελo ότι θα γεννήσει τo Λυτρωτή. Τέλoς έχoυμε της εoρτή της Κoιμήσεως της Θεoτόκoυ (15 Αυγoύστoυ), πoυ oνoμάζεται και “Πάσχα τoυ καλoκαιριoύ” γιατί πρoηγείται δεκαπενθή- μερη νηστεία. Σωστά o Αύγoυστoς θεωρείται o μήνας της Παναγίας, αφoύ από τη μία όλo τo δεκαπενθήμερo είναι αφιερωμένo σ’ Αυτήν, την 23η εoρτάζoυμε τα λεγόμενα εννιάμερα της Παναγίας (9 ημέρες από την Κoίμησή Της), και o μήνας κλείνει με την εoρτή της κατάθεσης της Τιμίας Zώνης Της. Κατά την περίoδo της νηστείας τoυ δεκαπενταύγoυστoυ ψάλλoνται στoυς ναoύς oι περίφημoι Παρακλητικoί Κανόνες (Μέγας και Μικρός εναλλάξ) πρoς τη Θεoτόκo. Εκτός από αυτές τις εoρτές, θα πρέπει να μνημoνεύoυμε ακόμη την εoρτή της Κατάθεσης της Τιμίας Εσθήτoς της Θεoτόκoυ (2 Ιoυλίoυ) καθώς και την εoρτή της Zωoδόχoυ Πηγής την Παρασκευή της Διακαινησίμoυ. Τέλoς, πρέπει να αναφερθoύμε και στoυς Χαιρετισμoύς, πoυ είναι αφιερωμένoι στην Υπέρμαχo στρατηγό και ψάλλoνται τις Παρασκευές της Μ. Σαρακoστής. Η ξεχωριστή θέση της Θεoτόκoυ στη λατρεία φαίνεται ακόμη: από τo γεγoνός ότι η Εκκλησία έχει αφιερώσει πρoς τιμήν της μια μέρα της εβδoμάδας, την Τετάρτη και από τo ότι υπάρχoυν ξεχωριστά τρoπάρια, τα Θεoτoκία, πoυ ψάλλoνται με τo εισαγωγικό “και νυν και αεί ...” και συνoδεύoυν τoυς Κανόνες, τα Δoξαστικά, τα εξαπoστειλάρια και τα απoλυτίκια επίσης από τo γεγoνός ότι στη Θ. Λειτoυργία o ιερέας μνημoνεύει “εξαιρέτως της Παναγίας αχράντoυ...” και ψάλλεται o περίφημoς αγγελικός ύμνoς ΑΞΙΟN ΕΣΤΙ. Ακόμα από τo ότι στo τέλoς κάθε αιτήσεως μνημoνεύεται από τoν ιερέα τo όνoμα της αειπαρθένoυ Μαρίας. Από τo ότι η Θεoτόκoς εικoνoγραφείται στην κόγχη τoυ ιερoύ των ναών ως η “Πλατυτέρα των Ουρανών” και από τo γεγoνός ότι στo τέμπλo των ναών η εικόνα της κατέχει τη θέση της δεξιά της Ωραίας Πύλης, ώστε να βρίσκεται “εκ δεξιών” τoυ Χριστoύ και να πρεσβεύει για τoυς ανθρώπoυς. Εξάλλoυ χιλιάδες είναι oι ναoί πoυ χτίστηκαν και χτίζoνται πρoς τιμήν Της, άπειρα τα πρoσκυνητάρια και τα αφιερώματα, ενώ δεν είναι τυχαίo ότι τα μεγαλύτερα πρoσκυνήματα είναι αυτά της Παναγίας.
Η Εκκλησία μας λoιπόν, τιμά την Παναγία όπως ταιριάζει στo άγιo πρόσωπό Της, και πανηγυρίζει γι’ Αυτήν πoυ βρίσκεται πιo ψηλά από κάθε άλλo λoγικό όν μέσα στoν oρατό και αόρατo κόσμo.
Την τιμά και την υμνεί ως τo καύχημα των oυρανών και τoυ ανθρώπινoυ γένoυς, ως την Κεχαριτωμένη, δηλαδή αυτήν πoυ είναι μέτoχoς την θείας χάριτoς περισσότερo από κάθε κτίσμα, γιατί είναι Μητέρα τoυ Θεoύ. Η Παναγία είναι αυτή για την oπoία λέει o ψαλμωδός: “Παρέστη η βασίλισσα εκ δεξιών Σoυ εν ιματισμώ διαχρύσω περιβεβλημένη πεπoικιλμένη”. Από αυτή τη θέση μεσιτεύει πάντoτε υπέρ των ανθρώπων. Αυτή τη συγκλoνιστική αλήθεια και διδασκαλία μας έδωσε επιγραμματικά o μεγάλoς Θεoλόγoς και Πατέρας της Εκκλησίας Άγιoς Γρηγόριoς o Παλαμάς, λέγoντας για την Παναγία ότι καλύπτει με τις πρεσβείες Της oλόκληρo τoν χρόνo απ' αρχής της Δημιoυργίας, με τo να είναι «των πρo Αυτής αιτία, και των μετ' Αυτήν πρoστάτις». Υπέρoχα είναι τα λόγια τoυ N. Καβάσιλα τoυ μεγάλoυ αυτoύ πατέρα της Εκκλησίας μας o oπoίoς αναφερόμενoς σε ένα λόγo τoυ στo πανάγιo πρόσωπo της Θεoτόκoυ λέει: “Πως να σε πρoσφωνήσoυμε Εσένα, πoυ δεν υπάρχει τίπoτα αντάξιό Σoυ ανάμεσα στoυς ανθρώπoυς; Γιατί τα δικά μας τα λόγια είναι γήινα, ενώ Συ ξεπέρασες όλoυ τoυ κόσμoυ τις κoρυφές. Αν λoιπόν χρειάζεται να σoυ πρoσφερθoύν τιμητικoί λόγoι, αυτό πρέπει να είναι έργo Αγγέλων. Γι’ αυτό κι εμείς, αφoύ θυμηθήκαμε όσo μπoρoύσαμε τα κατoρθώματά Σoυ και υμνήσαμε κατά τη δύναμή μας Εσένα, την ίδια μας τη σωτηρία, ζητoύμε τώρα να βρoύμε αγγελική φωνή”. Και καταλήγoυμε στην πρoσφώνηση τoυ Γαβριήλ: “Χαίρε Κεχαριτωμένη, o Κύριoς μετά Σoυ!” Η Θεoτόκoς, γράφει o Άγιoς Σιλoυανός o Αθωνίτης, δεν παρέδωσε στη Γραφή oύτε τις σκέψεις Της oύτε την αγάπη Της για τoν Υιό και Θεό Της oύτε τις θλίψεις της ψυχής Της, κατά την ώρα της σταυρώσεως, γιατί oύτε και τότε θα μπoρoύσαμε να τη συλλάβoμε. Η αγάπη Της για τo Θεό ήταν ισχυρότερη και φλoγερότερη από την αγάπη των Χερoυβείμ και των Σεραφείμ κι όλες oι Δυνάμεις των αγγέλων και αρχαγγέλων εκπλήσσoνται με Αυτήν.
Παρόλo όμως πoυ η ζωή της Θεoτόκoυ σκεπαζόταν, θα λέγαμε, από την άγια σιγή, o Κύριoς φανέρωσε στην Εκκλησία μας πως η Παναγία μας, αγκαλιάζει με την αγάπη την αγάπη της όλo τoν κόσμo και βλέπει με τo Άγιo Πνεύμα όλoυς τoυς λαoύς της γης και σπλαχνίζεται και ελεεί τoυς πάντες.

Βίος της Αγίας Υπομονής 13 Μαρτίου,

Η Αγία Υπομονή, κατά κόσμον Ελένη Δραγάση, και αργότερα, ως σύζυγος του Μανουήλ Β’ Παλαιολόγου, «Ελένη η εν Χριστώ τω Θεώ αυγούστα και αυτοκρατόρισσα των Ρωμαίων η Παλαιολογίνα», ήταν θυγατέρα του Κωνσταντίνου Δραγάση, ενός από τους πολλούς ηγεμόνες – κληρονόμους του μεγάλου Σέρβου κράλη (=βασιλιά) Στεφάνου Δουσάν. Καταγόταν από βασιλική και ευλογημένη γενιά. Στους προγόνους της συγκαταλέγονται άνθρωποι που αγίασαν (π.χ. ο Στέφανος Νεμάνια, σέρβος βασιλέας και κτίτορας της Ιεράς Μονής Χιλανδαρίου του Αγίου Όρους = όσιος Συμεών ο Μυροβλύτης). Ο Κωνσταντίνος Δραγάσης ανέλαβε την ηγεμονία του σημερινού βουλγαρικού τμήματος της βορειο – ανατολικής Μακεδονίας, στην περιοχή μεταξύ των ποταμών Αξιού και Στρυμώνος.
Η γέννησή της τοποθετείται στα αμέσως μετά τον θάνατο το Δουσάν χρόνια. Η ανατροφή, η μόρφωση, η αγωγή της, ήταν διαποτισμένα με ό,τι ανώτερο υπαγόρευε το βυζαντινό ιδεώδες, διότι οι Σέρβοι είχαν επηρεαστεί πολύ από τον βυζαντινό πολιτισμό. Ένοιωθε τον εαυτό της περισσότερο ταυτισμένο με τον πολιτισμό και κυρίως με την εθνική συνείδηση της Βυζαντινής αυτοκρατορίας. Συναισθηματικά και ουσιαστικά έρρεπε μάλλον προς το Βυζάντιο, του οποίου επέπρωτο να γίνει Αυγούστα και Αυτοκρατόρισσα, περά προς την γενέθλιο σερβική πατρίδα.
Κοντά σ’ αυτά και πάνω απ’ αυτά, γαλουχήθηκε με την πατροπαράδοτη στην οικογένειά της, ακράδαντη ορθόδοξη πίστη στο Θεό. Αυτή η πίστη είναι που θα την οδηγεί, θα την φωτίζει, και θα την εμπνέει στην πολυτάραχη γεμάτη θλίψεις και δοκιμασίες ζωή της.
Υπολογίζεται νάταν 19 περίπου χρονών όταν παντρεύτηκε τον Μανουήλ Β’ Παλαιολόγο (τέλη του 1390), λίγους μήνες πριν γίνει Αυτοκράτορας.
Η καινούργια ζωή της Ελένης – αγίας Υπομονής, από την αρχή της έδειξε ότι θα ήταν Γολγοθάς. Πολλές ήταν οι φορές που χρειάστηκε να πιει το ποτήρι της προσβολής και του εξευτελισμού στο πλευρό του συζύγου της όχι μόνο από τους αλλόθρησκους, αλλά και από τα κατ’ όνομα χριστιανικά κράτη της Δύσεως, στην απεγνωσμένη προσπάθειά του να βρει τρόπους σωτηρίας της ετοιμοθάνατης Αυτοκρατορίας.
Η Ελένη – αγία Υπομονή απεδείχθη εξαιρετικός άνθρωπος που συγκέντρωνε πολλές και μεγάλες αρετές, και ψυχική δύναμη. Έδειξε ότι είχε απόλυτη συναίσθηση τόσο της θέσης της και των περιστάσεων, όσο και του ρόλου που αυτές της υπαγόρευαν, σε όλα τα επίπεδα.
Αγαπούσε το λαό. Ήταν η μεγάλη μάννα που ο καθένας μπορούσε να προστρέξει. Συμμεριζόταν τις αγωνίες του και ανησυχίες του ενώπιον των φοβερών εθνικών κινδύνων και προσπαθούσε πάντοτε με την προσευχή, με την πραότητά της και με γλυκά και παρηγορητικά της λόγια να τον ενισχύσει. Είναι πολύ χαρακτηριστικά και εύγλωττα μέσα στην λακωνικότητά της τα όσα γράφει για την Αυτοκρατόρισσα, ο σύγχρονός της φημισμένος φιλόσοφος Γεώργιος Γεμιστός – Πλήθων: «Η Βασιλίς αύτη με πολλήν ταπείνωσιν και καρτερικότητα εφαίνετο να αντιμετωπίζει και τας δύο μορφάς της ζωής. Ούτε κατά τους καιρούς των δοκιμασιών απεγοητεύετο, ούτε όταν ευτυχούσε επανεπαύετο, αλλά εις κάθε περίπτωσιν έκανε το πρέπον. Συνεδύαζε την σύνεσιν με την γενναιότητα, περισσότερον από κάθε άλλην γυναίκα. Διεκρίνετο δια την σωφροσύνην της. Την δε δικαιοσύνην την είχε εις τελειότατον βαθμόν. Δεν εμάθαμε να κάμνει κακόν εις ουδένα, ούτε μεταξύ των ανδρών, ούτε μεταξύ των γυναικών. Αντιθέτως εγνωρίσαμε να κάμνει πολλά καλά και εις πολλούς. Με ποίον άλλον τρόπον δύναται να φανεί εμπράκτως η δικαιοσύνη, εκτός από το γεγονός του να μη κάμνει κανείς ποτέ θεληματικά και σε κανέναν κακό, αλλά μόνον το αγαθόν σε πολλούς;»
Στάθηκε αντάξια του φιλόσοφου και φιλόχριστου συζύγου της Μανουήλ. Στάθηκε άξια δίπλα του για 35 χρόνια, «συνευδοκόντας», σύμφωνα με σύγχρονή τους μαρτυρία, δηλ. όλα γινόντουσαν με συμφωνία, ομόνοια, συναπόφαση, εν πνεύματι Χριστού και αγωνιστική αγιότητα. Κατόρθωναν να τιμούν την αρετή με λόγια και έργα. «Λόγω μεν διδάσκοντας το πρακτέον, έργω δε γενόμενοι πρότυπα και εικόνες εφηρμοσμένης αγάπης».
Στο ευλογημένο ζευγάρι ο Θεός χάρισε οκτώ παιδιά. Έξι αγόρια από τα οποία τα δύο ανέβηκαν στον αυτοκρατορικό θρόνο, ο Ιωάννης Η’ και ο Κωνσταντίνος ΙΑ’, ο τελευταίος θρυλικός αυτοκράτορας. Ο Θεόδωρος, ο Δημήτριος και ο Θωμάς διετέλεσαν δεσπότες του Μυστρά, και ο Ανδρόνικος της Θεσσαλονίκης. Και δύο κορίτσια, τα οποία όμως πέθαναν σε μικρή ηλικία. Η πολύτεκνη και φιλότεκνη μητέρα γαλούχησε τα παιδιά της με τα νάματα της πίστεως και τη γλυκύτατη διδασκαλία της Ορθόδοξης Εκκλησίας μας, τα οδηγούσε σε ιερά προσκυνήματα και σεβάσμια Μοναστήρια της Βασιλεύουσας, και επιζητούσε υπέρ αυτών τις ευχές των αγίων ασκητών και Γερόντων. Τα ανέθρεψε «εν παιδεία και νουθεσία Κυρίου», και ποτέ δεν «έπαυσε μετά δακρύων προσευχής και αγάπης να νουθετή ένα έκαστον».Με υπομονή και επιμονή, με προσοχή και προσευχή σμίλεψε τους χαρακτήρες τους, τους έδωσε μαζί με το «ζην»και το «εύ ζην». Έτσι, κατάφερε, μεταξύ άλλων, να θέσει τέρμα στις επί 90 περίπου χρόνια συγκρούσεις μεταξύ των μελών της αυτοκρατορικής οικογένειας για την εξουσία που είχαν εξαντλήσει την αυτοκρατορία. Οι όποιες διαφορές απόψεων η διενέξεις παρουσιάζονταν (μετά το θάνατο του Μανουήλ), ξεπερνιόνταν ήσυχα με το κύρος της μητρικής της παρέμβασης και της προσευχής της.
Ιδιαίτερη ήταν η αγάπη της για τα Μοναστήρια. Εκεί αναπαυόταν, ξεκουραζόταν η ψυχή της, αντλούσε δύναμη και κουράγιο για τη συνέχεια. Αυτό, το ενέπνευσε σε όλη την οικογένειά της. Ο σύζυγός της αφού παρέδωσε τον θρόνο στον πρωτότοκο Ιωάννη, δύο μήνες πριν τον θάνατό του (29 Μαρτίου 1425), απεσύρθη στη Μονή του Παντοκράτορος στην Κωνσταντινούπολη, όπου εκάρη μοναχός με το όνομα Ματθαίος. Η ίδια, μετά το θάνατο του συζύγου της έγινε μοναχή (1425) στη Μονή της κυράς Μάρθας, με το όνομα Υπομονή. Και τρία από τα παιδιά τους επίσης έγιναν μοναχοί, ο Θεόδωρος και ο Ανδρόνικος (μ. Ακάκιος) στη Μονή του Παντοκράτορος, και ο Δημήτριος (μ. Δαυίδ) στο Διδυμότειχο
Ακόμα, εν όσω βρισκόταν στην πατρίδα της, μαζί με τον πατέρα της έκτισαν την Ι.Μ. Παναγίας Παμμακαρίστου στο Πογάνοβο της πόλης Δημήτροβγκραντ της Ν.Α. Σερβίας. Στην Κωνσταντινούπολη είχε συνδεθεί με την Ι. Μ. του Τιμίου Προδρόμου της Πέτρας, όπου φυλαγόταν το ιερό λείψανο του οσίου Παταπίου του θαυματουργού, στον οποίο η αγία Υπομονή έτρεφε ιδιαίτερη ευλάβεια. Η Μονή είχε ιδρυθεί από τον συνασκητή του οσίου Παταπίου στην Αίγυπτο, όσιο Βάρα, έξω από την πύλη του Ρωμανού πριν από το 450μ.Χ. Με την συμβολή της αγίας ιδρύθηκε στη Μονή γυναικείο γηροκομείο με την επωνυμία «Η ελπίς των απηλπισμένων». Η ευλάβειά της προς τον όσιο Πατάπιο φαίνεται από το γεγονός ότι ο αγιογράφος του σπηλαίου του οσίου Παταπίου στα Γεράνεια όρη της Κορινθίας θεώρησε απαραίτητο να ιστορήσει την αγία Υπομονή δίπλα από το σκήνωμα του οσίου.
Άνθρωπος φωτεινός και φωτισμένος η αγία Υπομονή, προικισμένη με πολλά τάλαντα, που τα «εμπορεύθηκε» με σύνεση και σωφροσύνη και τα πολλαπλασίασε, κατάφερε με την αρετή, την άσκηση και την καρτερία της να φθάσει σε δυσανάβατα μέτρα αρετής. Μια σημαντική φυσιογνωμία εκείνης της εποχής ο Γεννάδιος Σχολάριος, ο πρώτος Οικουμενικός Πατριάρχης μετά την άλωση, στον Παραμυθητικό του Λόγο προς τον Βασιλέα Κωνσταντίνο ΙΑ’, «Επί τη κοιμήσει της μητρός Αυτού αγίας Υπομονής», αναφέρει χαρακτηριστικά τα εξής:
«Την μακαρίαν εκείνην Βασίλισσαν όταν την επεσκέπτετο κάποιος σοφός, έφευγεν κατάπληκτος από την ιδικήν της σοφίαν. Όταν την συναντούσε κάποιος ασκητής, αποχωρούσε, μετά την συνάντηση, ντροπιασμένος δια την πτωχείαν της ιδικής του αρετής, συγκρινομένης προς την αρετήν εκείνης. Όταν την συναντούσε κάποιος συνετός, προσέθετεν εις την ιδικήν του περισσοτέραν σύνεσιν. Όταν την συναντούσε κάποιος νομοθέτης, εγινόταν προσεκτικώτερος. Όταν συνομιλούσε μαζί της κάποιος δικαστής, διεπίστωνε ότι έχει ενώπιόν του έμπρακτον Κανόνα Δικαίου. Όταν κάποιος θαρραλέος (τη συναντούσε), ένοιωθε νικημένος, αισθανόμενος έκπληξιν από την υπομονήν, την σύνεσιν και την ισχυρότητα του χαρακτήρος της. Όταν την επλησίαζε κάποιος φιλάνθρωπος, αποκτούσε εντονώτερο το αίσθημα της φιλανθρωπίας. Όταν την συναντούσε κάποιος φίλος των διασκεδάσεων, αποκτούσε σύνεσιν, και, γνωρίζοντας την ταπείνωσιν εις το πρόσωπόν της, μετανοούσε. Όταν την εγνώριζε κάποιος ζηλωτής της ευσεβείας, αποκτούσε μεγαλύτερον ζήλον. Κάθε πονεμένος με τη συνάντηση μαζί της, καταλάγιαζε τον πόνο του. Κάθε αλαζόνας αυτοτιμωρούσε την υπερβολικήν του φιλαυτίαν. Και γενικά κανένας δεν υπήρξε, που να ήλθεν εις επικοινωνίαν μαζί της και να μην έγινε καλύτερος».
Ο Θεός ευδόκησε να μην ζήσει τις τελευταίες τραγικές στιγμές της Αυτοκρατορίας. Την κάλεσε κοντά Του στις 13 Μαρτίου 1450, έχοντας διανύσει 35 χρόνια ως Αυτοκρατόρισσα και 25 ως ταπεινή μοναχή. Ο σύγχρονός της διάκονος Ιωάννης Ευγενικός, αδελφός του Μάρκου του Ευγενικού Αρχιεπισκόπου Εφέσου, στον Παραμυθητικό του Λόγο προς τον Κων/ νον Παλαιολόγον επί τη κοιμήσει της Μητρός του αγίας Υπομονής συνοψίζει:
«Ως προς δε την αοίδιμον, εκείνην Δέσποινα Μητέρα σου, τα πάντα εν όσω ζούσε, ήσαν εξαίρετα, η πίστις, τα έργα, το γένος, ο τρόπος, ο βίος, ο λόγος και όλα μαζί ήσαν σεμνά και επάξια της θείας τιμής και, όπως έζησε μέτοχος της θείας Προνοίας, έτσι και ετελεύτησεν».
Η «Αγία Δέσποινα»,όπως την ονομάζει ο Γεώργιος Φραντζής, συνέδεσε την έννοια του μοναχικού της ονόματος (Υπομονή) με τον τρόπον αντιμετωπίσεως και των ευτυχών στιγμών και των απείρων δυσκολιών της όλης ζωής της. Υπομονή κατά βίον, πράξιν και μοναχικό όνομα. «Τη υπομονή αυτής εκτήσατο την ψυχήν αυτής».
(Από το ημερολόγιο του 2006 της Ιεράς Μητροπόλεως Μονεμβασίας και Σπάρτης).
Σύγχρονο θαύμα της Αγίας
Είναι αρκετές οι εμφανίσεις της αγίας Υπομονής τα τελευταία χρόνια σε ευσεβείς και μη χριστιανούς. Επιλεκτικά καταχωρούμε ένα συμβάν που περιγράφει την θαυμαστή εμφάνισί της και θεραπεία κάποιου ασθενή.
«Η αγία Υπομονή εμφανίσθηκε ως μοναχή σε κάτοικο των Αθηνών που εργαζόταν σε ταξί. Το σταμάτησε και ζήτησε να κατευθυνθή προς το Λουτράκι. Ο ταξιτζής είχε καρκίνο του δέρματος στα χέρια του και βρισκόταν σε μεγάλη απελπισία. Καθ’ οδόν η μοναχή που φορούσε ένα κουκούλι με κόκκινο σταυρό τον ρώτησε.
Γιατί είσαι μελαγχολικός;
Και εκείνος δεν εδίστασε να ομολογήσει όλη την αλήθεια. Μετά τον ρώτησε αν θέλη να τον σταυρώσει για να γίνει καλά και εκείνος δέχθηκε. Σε λίγο όμως τον έπιασε υπνηλία και παρεκάλεσε την μοναχή να σταθούνε λίγο για να μην σκοτωθούνε. Είχαν φθάσει κοντά στα διόδια και εύκολα θα έβρισκαν άλλο ταξί αν εκείνη βιαζόταν. Κάθησε στην άκρη του δρόμου και τον πήρε ο ύπνος. Όταν ξύπνησε διαπίστωσε ότι τα χέρια του είχαν γίνει καλά, αλλά η μοναχή είχε εξαφανιστή. Ρώτησε τους ανθρώπους των διοδίων μήπως είδανε καμμιά μοναχή εκεί κοντά, αλλά κανείς δεν την είχε δει. Τότε συγκλονισμένος γύρισε στο ταξί του και κατάλαβε ότι κάποια αγία ήταν κι’ έγινε άφαντη. Κατευθύνθηκε μετά στον γιατρό του και του διηγήθηκε το περιστατικό. Την στιγμή εκείνη έπεσε το μάτι του σε μια εικόνα που ήταν κρεμασμένη στον τοίχο του ιατρείου. Πετάχθηκε απ’ το κάθισμά του και φώναξε : ‘Αυτή ήταν’.
Σημειωτέον ότι η εικόνα ήταν της αγίας Υπομονής. Έτσι έμαθε ποια ήταν εκείνη που τον θεράπευσε και τον γλύτωσε και απ’ την απελπισία. Το κουκούλι με τον κόκκινο σταυρό έδειχνε την καταγωγή πριν γίνει αυτοκρατόρισσα του Βυζαντίου και με αυτό το μοναχικό σχήμα τελείωσε και την επίγεια ζωή της. Εκ των υστέρων γίνηκε γνωστό ότι η ημέρα που γίνηκε το θαύμα ήταν 13 Μαρτίου, ημέρα που η αγία γιορτάζει».
(Από το βιβλίο εκδόσεως Ι. Μ. Οσίου Παταπίου Λουτρακίου).
Η μνήμη της Οσίας και Θεοφόρου μητρός ημών Υπομονής, τελείται τη 13η Μαρτίου και 29η Μαΐου.
Απολυτίκιον. Ήχος πλ. α’. Τον συνάναρχον Λόγον.
Την κλεινήν βασιλίδα εγκωμιάσωμεν, Υπομονήν την οσίαν, περιστεράν ευλαβή εκ του κόσμου πετασθείσαν της συγχύσεως προς τας σκηνάς του ουρανού, εν αγάπη ακλινεί, ασκήσει και ταπεινώσει βοώντες, θραύσον, λιταίς σου ημών δεσμούς ανόμους, άνασσα.
Κοντάκιον. Ήχος πλ. δ’. Τη Υπερμάχω.
Υπομονής θεοστηρίκτου την ομώνυμον και βασιλίδων θεοσόφων την υπέρτιμον, την εκλάμψασαν ως άστρον εν Βυζαντίω και χορούς μοναζουσών καταπυρσεύσασαν, ταπεινώσεως βολαίς ανευφημήσωμεν, πόθω κράζοντες. Χαίροις, Μήτερ πανεύφημε.
Μεγαλυνάριον.
Χαίροις εκμαγείον υπομονής, στήλη σωφροσύνης, αδιάσειστον αρετών, τείχος και ταμείον, Υπομονή, αγάπης, ενθέων βασιλίδων κέρας περίδοξον.

Άγιος Νικήτας ο Γότθος ο Μεγαλομάρτυρας (15 Σεπτεμβρίου)

Βιογραφία
Ο Άγιος Νικήτας κατάγοταν από το έθνος των Γότθων, που είχαν εγκατασταθεί πέραν του Ίστρου ποταμού (Ίστρος, κατά τον Γεωγράφο Mελέτιο, καλείται ο ποταμός Δούναβις από το σημείο που ενώνετε με τον ποταμό Σαύο μέχρι την Μαύρη Θάλασσα ή κατ’ άλλους από την Aξιούπολη και κάτω, μέχρι τις εκβολές του.), στα χρόνια του Μεγάλου Κωνσταντίνου.
Από παιδί ο Νικήτας διδάχθηκε την αγία πίστη από το Γότθο επίσκοπο Θεόφιλο, ο όποιος συχνά υπενθύμιζε στο Νικήτα τα λόγια του Απ. Παύλου: «ένε ἐν οἲς ἔμαθες… ἀπὸ βρέφους τὰ ἱερὰ γράμματα οἶδᾳς, τὰ δυνάμενα σὲ σοφίσαι εἰς σωτηρίαν διὰ πίστεως τῆς ἐν Χριστῷ Ἰησοῦ» (Β’πρόςΤιμόθεον, γ’ 14-15). Δηλαδή, μένε ακλόνητος σ’ εκείνα που έμαθες. Από μικρό παιδί γνωρίζεις τις Άγιες Γραφές, που μπορούν να σου μεταδώσουν την αληθινή σοφία, που οδηγεί στη σωτηρία δια μέσου της πίστεως στον Ιησού Χριστό. Και έτσι έγινε.
Όταν ο ηγεμόνας Αθανάριχος συνέλαβε το Νικήτα και τον απείλησε για να αρνηθεί το Χριστό, αυτός έμεινε αμετακίνητος σ’ αυτά που έμαθε από παιδί. Ομολόγησε με θάρρος το Χριστό μπροστά στον ηγεμόνα, ο όποιος όταν τον άκουσε εξαγριώθηκε πολύ. Διέταξε αμέσως και του έσπασαν τα κόκαλα με τον πιο φρικτό τρόπο. Άλλα το μίσος των Βαρβάρων ήταν τόσο, ώστε μετά τον έριξαν στη φωτιά, όπου βρήκε το θάνατο. Η φωτιά, όμως, με τη θεία θέληση σεβάστηκε το λείψανο του. Το πήρε κάποιος ευσεβής χριστιανός και το διαφύλαξε σε θήκη.

Ἀπολυτίκιον
Ἦχος γ’. Θείας πίστεως.
Νίκην ἔστησας, κατὰ τῆς πλάνης, νίκης εἴληφας, ἄφθαρτον γέρας, ἐπαξίως Νικήτα φερώνυμε, σὺ γὰρ νικήσας ἐχθρῶν τὴν παράταξιν, διὰ πυρὸς τὸν ἀγῶνα ἐτέλεσας. Μάρτυς ἔνδοξε, Χριστὸν τὸν Θεὸν ἱκέτευε, δωρήσασθαι ἠμὶν τὸ μέγα ἔλεος.

Κοντάκιον
Ἦχος β’. Τὰ ἄνω ζητῶν.
Τῆς πλάνης τεμών, τὸ κράτος τῇ ἐνστάσει σου, καὶ νίκης λαβών, τὸ στέφος τῇ ἀθλήσει σου, τοῖς Ἀγγέλοις ἔνδοξε, συναγάλλῃ Νικήτα φερώνυμε, σὺν αὐτοῖς Χριστῷ τῷ Θεῷ, πρεσβεύων ἀπαύστως ὑπὲρ πάντων ἡμῶν.


Ανάλυση ονόματος*
ΝΙΚΗΤΑΣ: ο νικητής

ΥΜΝΟΣ ΠΡΟΣ ΤΗΝ ΘΑΥΜΑΤΟΥΡΓΟΝ ΕΙΚΟΝΑ ΤΗΣ ΠΑΝΑΓΙΑΣ ΜΑΣ

                                   Παράκληση Σου κάνουμε και Σε παρακαλούμε,   

υγεία Σου φωνάζουμε, υγεία Σου ζητούμε.

Προσπίπτω ως ταλαίπωρος, ζητώ το έλεος Σου.

Όπως γεννής μεσίτρια αγνή προς τον υιόν Σου.

Ίνα ηδείς την θλίψιν μας, ακούσης την φωνή μας,

Και επιχύσης βαλσαμον ελέους στην ψυχήν μας .

Καρκίνων, ψυχολογικά και την επιληψίαν,
Βαλα Συ το χερακί σου γλυκια μου Παναγία.
Κοντα σου τρεχουν οι πιστοἰ και Σε παρακαλούνε,
Ήμαρτον Σου φωνἀζουνε , συγχώρηση ζητούνε.
Γιατί ελύθη ο πειρασμός απὀ την φυλακἠν του,
με πείσμα μας παρακινεἰ να γίνουμε δικοι του.
Γι’ αυτὀ και απὀψε Παναγιἀ που σε παρακαλοὐμε,
Το θαύμα Σου Ιεροσολυμιτισα τη χἀριν  Σου να δοὐμε.
Χἀρισε Παναγἰα μου εις τους τυφλους  το φως τους ,
Δώσε τους τα ματἀκια τους και πάρτους στο πλευρό σου.
Δεν Σου ζητούμε πλούτη εμείς ,δόξες και μεγαλεία,
στον κόσμο δώσε φώτιση ,υγεία και ευλογία.
Από τον δρόμο τον κακό πάντοτε να μας βγάζεις
Και με την θείαν σκέπη σου Εσύ να μας σκεπάζεις.
Αγαπητοί μου χριστιανοί όλοι μετανοήστε,
Στην Παναγία και στον Χριστό το ήμαρτον ζητήστε.
Όλος ο κόσμος με ρωτά που θα ‘βρει σωτηρία,
μόνο σε Σένα Παναγιά που δίνεις ευλογία.
Κουτσούς, τρελούς, παράλυτους , έλα για να τους σώσεις ,
ω ! Παναγιά μου να τους ελευθερώσεις.
Βλέπε τα Παναγιά μου και τα ξενιτεμένα,
στην ξενιτιά που βρίσκονται να είναι ευλογημένα.
Εκεί δεν έχουνε γονείς για να τους βοηθήσουν,
στην καθε λύπη και χαρά για να τους ενισχύσουν.
Μα εμείς ελπίζουμε σε σένα γλυκιά μας Παναγία,
Να τρέξεις σε όλα τα παιδιά να γίνεις προστασία .
Κυρία και Βασιλισσα των Άνω στρατευμάτων ,
Γίνου γιατρός του σώματος και ψυχικών τραυμάτων.
Όποιος ελπίζει εις Εσέ και σε επικαλείται .
Από κινδύνους σώζεται θάνατον δεν φοβείται .
Σε ευχαριστώ Σε ευχαριστώ Σου δίνω ευχαριστίες ,
Παντάνασσα , Μυριόχαρη , ύμνους δοξολογίες .


πατηρ Ε υάγγελος Δεσποτίδης

Ένα τηλεφώνημα

Κι ήθελα να τελειώσω μ' ένα τηλεφώνημα.
- Εσείς είστε ο Τάδε.
- Μάλιστα.
- Θέλω να ζήσω. Θέλω να ζήσω. Μόλις χθες ήρθα από τη Νέα Υόρκη και μού 'παν για σας και θέλω να ζήσω. Σας προσφέρω πεντακόσιες χιλιάδες ευρώ για να ζήσω. Να ζήσω. Πεθαίνω. Να ζήσω.
- Που μένετε; Πάρτε εκεί τον πατέρα Ηλία και προσφέρετε αυτές τις πεντακόσιες χιλιάδες ευρώ σε χίλιες οικογένειες. Και ο Θεός μπορεί να κάνει θαύμα!
- Όχι, δεν πιστεύω σ' αυτό. Δεν πιστεύω σε τίποτα, ούτε στα μυστήρια, ούτε σε τίποτα, σε τίποτα. Ούτε στην Εκκλησία, ούτε σ' αυτό που λέτε εσείς μετάνοια, σε τίποτα! Εγώ θέλω μόνο να ζήσω!
- Πως θα ζήσεις χωρίς Θεό; Αφού στον Θεόν πορεύεσαι; Να τώρα η Εκκλησία μας αύριο θα θυμηθεί μια αμαρτωλή, μια πόρνη γυναίκα που σώθηκε κάτω από το βάρος πληθώρας αμαρτιών, - έχεις ακούσει για την Μαρία την Αιγυπτία; Έχεις ακούσει για την Οσία Πελαγία; Πούσαν γυναίκες του δρόμου, και όμως η Εκκλησία μας τις κατέστησε Άγιες και όσιες ύστερα από μετάνοια; Η μετάνοια σώζει!
- Όχι, εσύ θέλω να μου κάνεις ένα θαύμα για να ζήσω!
- Το θαύμα δεν θα γίνει αν δεν μετανοήσεις. Αν δεν καλέσεις εκεί κοντά σου τον πατέρα Ηλία, τον πατέρα Γεώργιο, τον πατέρα Σαράντη, τον πατέρα Νικόλαο, πούναι κει γύρω σου, αυτή τη στιγμή, και να μοιράσεις όλα αυτά τα λεφτά, σε κείνους που έχουν ανάγκη. Να βάψουν σήμερα ένα κόκκινο αυγό για να πουν μεθαύριο «Χριστός Ανέστη». Η αμαρτωλή γυναίκα σώθηκε. Εσύ δεν θα σωθείς, αν δεν μετανοήσεις. Τι να την κάνεις τη ζωή χωρίς μετάνοια και χωρίς Χριστόν; «Οίστρος ακολασίας», είχε αυτή η γυναίκα. Κι όμως σώθηκε. Δυο χιλιάδες χρόνια τώρα της ψάλει η Εκκλησία, της ψάλει και την ξαναψάλει και την ξαναψάλει, και θα την ψάλει μέχρι της συντελείας των αιώνων. Παράδειγμα προς μίμησιν. Αν θέλουμε να ζήσουμε, να ζήσουμε μέσα στην αιωνιότητα. Όχι να προσφέρουμε λεφτά για να ζήσουμε τώρα. Πόσο άλλο να ζούσε; Αφού ήδη ήταν - δεν ξέρω μπορεί να πέθανε σε λίγες μέρες - ογδόντα ετών. Πόσο ακόμα θα 'θελε να ζήσει;
Χωρίς Χριστόν και χωρίς μετάνοια κανένας δεν μπορεί να ζήσει. Το επαναλαμβάνω. Και εάν εξασκήσουμε το εν χιλιοστό των δακρύων και της μετανοίας αυτής της γυναικός της οποίας ακούσαμε τόσα τροπάρια μαζί και το δοξαστικό, δεν θα σωθούμε.
Αλλά αν χύσουμε όμως ένα δάκρυ, ένα δάκρυ, ένα δάκρυ, θα βρούμε έλεος απ' τον Θεόν, και θα κερδίσουμε την Βασιλεία των Ουρανών, όπως την κέρδισε και αυτή έτσι να την κερδίσουμε και μείς...

Η εξομολόγηση κόβει τα δικαιώματα του διαβόλου Να πάνε τουλάχιστον οι άνθρωποι σε έναν Πνευματικό να εξομολογηθούν, να φύγη η δαιμονική επίδραση, για να μπορούν να σκέφτωνται λιγάκι. Τώρα δεν μπορούν ούτε να σκεφθούν από την δαιμονική επίδραση. Η μετάνοια, η εξομολόγηση κόβει το δικαίωμα του διαβόλου. Πριν λίγο καιρό, ήρθε στο Άγιον Όρος ένας μάγος και έφραξε με πασσαλάκια και δίχτυα όλο τον δρόμο, εκεί σε μια περιοχή κοντά στο Καλύβι. Αν περνούσε από ‘κεί μέσα ένας ανεξομολόγητος, θα πάθαινε κακό. Δεν θα ήξερε από πού του ήρθε. Μόλις τα είδα, κάνω τον Σταυρό μου και περνώ από μέσα· τα διέλυσα. Μετά ο μάγος ήρθε στο Καλύβι, μου είπε όλα τα σχέδιά του και έκαψε τα βιβλία του. Σε έναν που είναι πιστός, εκκλησιάζεται, εξομολογείται, κοινωνάει, ο διάβολος δεν έχει καμμιά δύναμη, καμμιά εξουσία. Κάνει μόνο λίγο «κάφ-κάφ» σαν ένα σκυλί που δεν έχει δόντια. Σε έναν όμως που δεν είναι πιστός και του δίνει δικαιώματα, έχει μεγάλη εξουσία. Μπορεί να τον λιντσάρη· έχει δόντια και τον ξεσκίζει. Ανάλογα με τα δικαιώματα που του δίνει μια ψυχή, είναι και η εξουσία του επάνω της. Διαβάστε τη συνέχεια του άρθρου » Αναρτήθηκε στις ''ΓΕΡΟΝΤΕΣ ΤΗΣ ΕΠΟΧΗΣ ΜΑΣ'', - Γέρων Παΐσιος, Η Θ.Κοινωνία, Η εποχή μας, Η εξομολόγηση, Η μετάνοια, Ο εκκλησιασμός. Ετικέτες: ''ΓΕΡΟΝΤΕΣ ΤΗΣ ΕΠΟΧΗΣ ΜΑΣ'', Γέρων Παΐσιος, η Θεία Κοινωνία, η εξομολόγηση, η μετάνοια, ο εκκλησιασμός.

Πίστις και συναίσθησις της αμαρτωλότητος (Κυριακή Δ΄ Ματθαίου)

Ὁ ἑκατόνταρχος (Ρωμαῖος ἀξιωματικὸς) τῆς Καπερναούμ, ποὺ πλησίασε τὸ Χριστὸ καὶ τὸν παρακάλεσε γιὰ τὴ θεραπεία τοῦ παράλυτου δούλου του, ὁ ὁποῖος ὑπέφερε ἀπὸ τρομεροὺς πόνους, εἶχε δύο σπουδαῖες ἀρετές: πίστη καὶ συναίσθηση τῆς ἁμαρτωλότητάς του. Τὴν πίστη του φανέρωσε ὁ ἴδιος ὁ Χριστὸς στοὺς ἀνθρώπους, ποὺ τὸν ἀκολουθοῦσαν, ἐνῶ ἡ συναίσθηση τῆς ἁμαρτωλότητάς του φάνηκε ἀπὸ τὴν παράκλησή του πρὸς τὸν Χριστὸ νὰ μὴ ἐπισκεφθεῖ τὸ σπίτι του, λέγοντάς του: «Κύριε, οὐκ εἰμὶ ἱκανὸς ἵνα μου ὑπὸ τὴν στέγην εἰσέλθῃς». Γι᾽ αὐτὸ καὶ ὁ Χριστὸς ἱκανοποίησε τὸ αἴτημά του καὶ θεράπευσε τὸ δοῦλο του, χωρὶς νὰ πάει στὸ σπίτι του...
Οἱ δύο ἀρετὲς τοῦ ἑκατόνταρχου εἶναι ἀξιοθαύμαστες. Πιστεύει στὴ δύναμη τοῦ Χριστοῦ. Εἶναι βέβαιος ὅτι μπορεῖ νὰ θεραπεύσει τὸ δοῦλο καὶ ἐξ ἀποστάσεως, «μόνον εἰπὲ λόγῳ, καὶ ἰαθήσεται ὁ παῖς μου».Ἦταν μεγάλη ἡ πίστη του καὶ ἀπεριόριστος ὁ σεβασμός του πρὸς τὸν Χριστό, γι᾽ αὐτὸ αἰσθανόταν τὸν ἑαυτό του ἀσήμαντο καὶ ἀνάξιο νὰ τὸν δεχτεῖ στὸ σπίτι του.
Ἡ πίστη στὸ Θεὸ ὁδηγεῖ ἀναπόφευκτα στὴ συναίσθηση τῆς ἁμαρτωλότητας.Ὅπως καὶ ἡ συναίσθηση τῆς ἁμαρτωλότητας ἀνυψώνει στὴν πίστη, ὁδηγεῖ στὴν πνευματικὴ ζωὴ καὶ ἀλλοιώνει ἱερῶς τὴν καρδιὰ τοῦ ἀνθρώπου. Συχνὰ οἱ χριστιανοὶ λησμονοῦν αὐτὴ τὴ βασικὴ ἀλήθεια καὶ γι᾽ αὐτὸ δὲν προκόβουν πνευματικά. Διατηροῦν τὴν πίστη τους στὸ Χριστό, ἀλλὰ δὲν μεταμορφώνονται, γιατὶ δὲν ἔχουνβαθιὰ συναίσθηση τῆς ἁμαρτωλότητάς τους. Θὰ ἔλεγα ὅτι, ἀντίθετα, ἔχουν μιὰ ψευδαίσθηση ὅτι εἶναι ἐνάρετοι, ἀφοῦ δὲν μοιάζουν μὲ τοὺς μεγάλους ἁμαρτωλοὺς τοῦ κόσμου! Πρόκειται γιὰ μιὰ πλάνη, ποὺ πρέπει νὰ ἀπορρίψουν οἱ πνευματικοὶ ἀγωνιστές.
Γράφει ο Πρωτοπρεσβύτερος Διονύσιος Τάτσης

Η ΠΑΡΑΒΟΛΗ

http://youtu.be/_HiUt-lQ5do

α) Τι σημαίνει ευαγγελισμός
β) Η θέωση της Παναγίας
γ) Θεοτόκος και προπατορικό αμάρτημα
δ) Υπακοή και ελευθερία της Θεοτόκου
ε) Η σύλληψη του Λόγου έγινε δημιουργικώς
στ) Η θέωση της ανθρωπίνης φύσεως «άμα τη προσλήψει»
... ζ) Η υπέρ φύσιν και κατά φύσιν κυοφορία
η) Η σύλληψη ανήδονος, η κυοφορία άκοπος και η γέννηση ανώδυνος
θ) Η Θεοτόκος τύπος του μέλλοντος αιώνος
ι) Προσωπική μέθεξη του Ευαγγελισμού
Η εορτή του Ευαγγελισμού της Θεοτόκου είναι Δεσποτικοθεομητορική εορτή. Αυτό σημαίνει ότι είναι Δεσποτική επειδή αναφέρεται στον Δεσπότη Χριστό, ο οποίος συνελήφθη στην γαστέρα της Θεοτόκου, και θεομητορική εορτή επειδή αναφέρεται στο πρόσωπο εκείνο που συνετέλεσε στην σύλληψη και την ενανθρώπηση του Λόγου του Θεού, δηλαδή την Παναγία.
Η Θεοτόκος Μαρία έχει μεγάλη αξία και σπουδαία θέση στην Εκκλησία, ακριβώς γιατί ήταν το πρόσωπο εκείνο που περίμεναν όλες οι γενεές, και αυτή έδωσε στον Λόγο του Θεού την ανθρώπινη φύση. Έτσι, το πρόσωπο της Θεοτόκου συνδέεται στενά με το Πρόσωπο του Χριστού. Και η αξία της Παναγίας δεν οφείλεται μόνον στις αρετές της, αλλά κυρίως στον καρπό της κοιλίας της. Γι’ αυτό, η Θεοτοκολογία συνδέεται στενώτατα με την Χριστολογία. Όταν κάνουμε λόγο για τον Χριστό δεν μπορούμε να αγνοήσουμε αυτήν που του έδωσε σάρκα, και όταν κάνουμε λόγο για την Παναγία, αναφερόμαστε ταυτόχρονα και στον Χριστό, γιατί από Αυτόν αντλεί Χάρη και αξία. Αυτό φαίνεται καθαρά στην ακολουθία των Χαιρετισμών, στην οποία υμνείται η Θεοτόκος, αλλά πάντοτε εν συνδυασμώ με το ότι είναι μητέρα του Χριστού: «Χαίρε ότι υπάρχεις βασιλέως καθέδρα, χαίρε ότι βαστάζεις τον βαστάζοντα πάντα».
Αυτός ο σύνδεσμος Χριστολογίας και Θεοτοκολογίας φαίνεται και στην ζωή των αγίων. Ένα χαρακτηριστικό γνώρισμα των αγίων, που είναι τα πραγματικά μέλη του Σώματος του Χριστού, είναι ότι αγαπούν την Παναγία. Είναι αδύνατον να υπάρχη άγιος ο οποίος δεν την αγαπά.
α’
Ο Ευαγγελισμός της Θεοτόκου είναι η αρχή όλων των Δεσποτικών εορτών. Στο απολυτίκιο της εορτής ψάλλουμε: «σήμερον της σωτηρίας ημών το κεφάλαιον και του απ’ αιώνος μυστηρίου η φανέρωσις…». Το περιεχόμενο της εορτής αναφέρεται στο γεγονός κατά το οποίο ο αρχάγγελος Γαβριήλ – ο άγγελος εκείνος με τον οποίο συνδέονται όλα τα γεγονότα που έχουν σχέση με την ενανθρώπηση του Χριστού – επισκέφθηκε με εντολή του Θεού την Παναγία και την πληροφόρησε ότι έφθασε ο καιρός της σαρκώσεως του Λόγου του Θεού, και ότι αυτή θα γίνη η μητέρα Του. (βλ. Λουκά α’, 26-56).
Η λέξη «ευαγγελισμός» αποτελείται από δύο επί μέρους λέξεις, ήτοι εύ και αγγελία, και δηλώνει την καλή είδηση, την καλή αγγελία. Πρόκειται για την πληροφορία που δόθηκε δια του αρχαγγέλου ότι ο Λόγος του Θεού θα ενανθρωπήση για την σωτηρία του ανθρώπου. Ουσιαστικά πρόκειται για την εκπλήρωση της υποσχέσεως του Θεού, που δόθηκε μετά την πτώση του Αδάμ και της Εύας (βλ. Γεν. γ’, 15), η οποία λέγεται πρωτευαγγέλιο. Γι’ αυτό, η πληροφορία της ενανθρωπήσεως του Λόγου του Θεού είναι η μεγαλύτερη είδηση μέσα στην ιστορία.
Κατά τον άγιο Μάξιμο τον Ομολογητή, το ευαγγέλιο του Θεού είναι πρεσβεία του Θεού και παράκληση στους ανθρώπους δια του σαρκωθέντος Υιού Του. Παράλληλα είναι και η καταλλαγή των ανθρώπων με τον Πατέρα, ο Οποίος δίνει ως μισθό την αγέννητη θέωση σε αυτούς που υπακούουν στον Χριστό. Η θέωση λέγεται αγέννητη γιατί δεν γεννάται, αλλά φανερώνεται στους αξίους. Επομένως, η θέωση που προσφέρεται δια του ενανθρωπήσαντος Χριστού δεν είναι γέννηση, αλλά φανέρωση δια της ενυποστάτου ελλάμψεως σε αυτούς που είναι άξιοι αυτής της αποκαλύψεως.
Η καλή αγγελία, το ευαγγέλιο, ο ευαγγελισμός είναι διόρθωση των γεγονότων που έγιναν στην αρχή της δημιουργίας του ανθρώπου, στον αισθητό Παράδεισο της Εδέμ. Εκεί από γυναίκα άρχισε η πτώση και τα αποτελέσματά της, εδώ από γυναίκα άρχισαν όλα τα αγαθά. Έτσι, η Παναγία είναι η νέα Εύα. Εκεί υπήρχε ο αισθητός Παράδεισος, εδώ η Εκκλησία. Εκεί ο Αδάμ, εδώ ο Χριστός. Εκεί η Εύα, εδώ η Μαρία. Εκεί ο όφις, εδώ ο Γαβριήλ. Εκεί ο ψιθυρισμός του δράκοντος-όφεως στην Εύα, εδώ ο χαιρετισμός του αγγέλου στην Μαρία (Ιωσήφ Βρυένιος). Με αυτόν τον τρόπο διορθώθηκε το σφάλμα του Αδάμ και της Εύας.
β’
Ο αρχάγγελος Γαβριήλ απεκάλεσε την Παναγία «κεχαριτωμένη«. Της είπε: «Χαίρε, κεχαριτωμένη, ο Κύριος μετά σού, ευλογημένη συ εν γυναιξίν» (Λουκ. α’, 28-29). Η Παναγία αποκαλείται «κεχαριτωμένη» και χαρακτηρίζεται «ευλογημένη», αφού ο Θεός είναι μαζί της.
Κατά τον άγιο Γρηγόριο τον Παλαμά, και άλλους αγίους Πατέρας, η Παναγία είχε ήδη χαριτωθή, και δεν χαριτώθηκε την ημέρα του Ευαγγελισμού. Παραμένοντας μέσα στα άγια των αγίων του Ναού έφθασε στα άγια των αγίων της πνευματικής ζωής, που είναι η θέωση. Εάν το προαύλιο του Ναού προοριζόταν για τους προσηλύτους και εάν ο κυρίως Ναός για τους ιερείς, τα άγια των αγίων προορίζονταν για τον αρχιερέα. Εκεί εισήλθε η Παναγία, δείγμα ότι έφθασε στην θέωση. Είναι γνωστόν ότι στην χριστιανική εποχή ο νάρθηκας προοριζόταν για τους κατηχουμένους και τους ακαθάρτους, ο κυρίως ναός για τους φωτισθέντας, τα μέλη της Εκκλησίας, και τα άγια των αγίων γι’ αυτούς που έφθασαν στην θέωση.
Έτσι, η Παναγία είχε φθάσει στην θέωση και πριν ακόμη δεχθή την επίσκεψη του αρχαγγέλου. Για τον σκοπό αυτό χρησιμοποίησε μια ειδική μέθοδο Θεογνωσίας και Θεοκοινωνίας, όπως ερμηνεύει θαυμάσια και θεόπνευστα ο άγιος Γρηγόριος ο Παλαμάς. Πρόκειται για την ησυχία, την ησυχαστική οδό. Κατάλαβε η Παναγία ότι δεν μπορεί κανείς να φθάση στον Θεό με την λογική, την αίσθηση, την φαντασία και την ανθρώπινη δόξα, αλλά δια του νού. Έτσι νέκρωσε όλες τις δυνάμεις της ψυχής που προέρχονται από την αίσθηση, και δια της νοεράς προσευχής ενεργοποίησε τον νού. Με αυτόν τον τρόπο έφθασε στην έλλαμψη και την θέωση. Και γι’ αυτό αξιώθηκε να γίνη Μητέρα του Χριστού, να δώση την σάρκα της στον Χριστό. Δεν είχε απλώς αρετές, αλλά την θεοποιό Χάρη του Θεού.
Η Παναγία είχε το πλήρωμα της Χάριτος του Θεού, συγκριτικά με τους ανθρώπους. Βέβαια, ο Χριστός, ως Λόγος του Θεού, έχει όλο το πλήρωμα των Χαρίτων, αλλά και η Παναγία έλαβε το πλήρωμα της Χάριτος από το πλήρωμα των Χαρίτων του Υιού της. Γι’ αυτόν τον λόγο σε σχέση με τον Χριστό είναι κατώτερη, αφού ο Χριστός είχε την Χάρη κατά φύσιν, ενώ η Παναγία κατά μετοχήν, σε σχέση όμως με τους ανθρώπους είναι ανώτερη.
Η Παναγία είχε το πλήρωμα της Χάριτος, εκ του πληρώματος των Χαρίτων του Υιού της, προ της συλλήψεως, κατά την σύλληψη και μετά την σύλληψη. Πρό της συλλήψεως το πλήρωμα της Χάριτος ήταν τέλειο, κατά την σύλληψη ήταν τελειότερο, και μετά την σύλληψη ήταν τελειότατο (άγ. Νικόδημος αγιορείτης). Με αυτόν τον τρόπο η Παναγία ήταν παρθένος κατά το σώμα και παρθένος κατά την ψυχή. Και αυτή η σωματική της παρθενία είναι ανώτερη και τελειότερη από την ψυχική παρθενία των αγίων, που επιτυγχάνεται με την ενέργεια του Παναγίου Πνεύματος.
γ’
Κανείς άνθρωπος δεν γεννάται απηλλαγμένος από το προπατορικό αμάρτημα. Η πτώση του Αδάμ και της Εύας και οι συνέπειες αυτής της πτώσεως κληρονομήθηκαν σε όλο το ανθρώπινο γένος. Φυσικό ήταν και η Παναγία να μην είναι απηλλαγμένη από το προπατορικό αμάρτημα. Ο λόγος του Αποστόλου Παύλου είναι σαφής: «πάντες ήμαρτον και υστερούνται της δόξης του Θεού» (Ρωμ. γ’, 23). Στο αποστολικό αυτό χωρίο φαίνεται ότι το αμάρτημα νοείται ως στέρηση της δόξης του Θεού, και ακόμη ότι κανείς δεν είναι απηλλαγμένος από αυτό. Έτσι, λοιπόν, και η Παναγία γεννήθηκε με το προπατορικό αμάρτημα. Πότε όμως απαλλάχτηκε από αυτό; Η απάντηση στο ερώτημα αυτό πρέπει να ελευθερωθή από σχολαστικές αντιλήψεις.
Κατ’ αρχάς πρέπει να πούμε ότι το προπατορικό αμάρτημα ήταν η στέρηση της δόξης του Θεού, η αλλοτρίωση από τον Θεό, η απώλεια της Θεοκοινωνίας. Αυτό όμως είχε και σωματικές συνέπειες, γιατί στο σώμα του Αδάμ και της Εύας εισήλθε η φθορά και ο θάνατος. Όταν στην Ορθόδοξη Παράδοση γίνεται λόγος για κληρονόμηση του προπατορικού αμαρτήματος, δεν εννοείται η κληρονόμηση της ενοχής της προπατορικής αμαρτίας, αλλά κυρίως οι συνέπειές της, που είναι η φθορά και ο θάνατος. Όπως όταν αρρωσταίνη η ρίζα του φυτού, αρρωσταίνουν και τα κλαδιά και τα φύλλα, το ίδιο έγινε με την πτώση του Αδάμ. Ασθένησε όλο το ανθρώπινο γένος. Η φθορά και ο θάνατος που κληρονομεί ο άνθρωπος είναι το εύκρατο κλίμα της καλλιέργειας των παθών, και με αυτόν τον τρόπο σκοτίζεται ο νούς του ανθρώπου.
Ακριβώς γι’ αυτόν τον λόγο η πρόσληψη από τον Χριστό, με την ενανθρώπησή Του, αυτού του θνητού και παθητού σώματος, χωρίς την αμαρτία, συνετέλεσε στο να διορθωθούν οι συνέπειες του αμαρτήματος του Αδάμ. Θέωση υπήρχε και στην Παλαιά Διαθήκη, όπως και φωτισμός του νού, αλλά δεν είχε καταργηθή ο θάνατος, γι’ αυτό και οι θεόπτες Προφήτες πήγαιναν στον Άδη. Με την ενανθρώπηση του Χριστού και την Ανάστασή Του, θεώθηκε η ανθρώπινη φύση και έτσι δόθηκε η δυνατότητα σε κάθε άνθρωπο να θεωθή. Επειδή με το άγιο Βάπτισμα γινόμαστε μέλη του θεωθέντος και αναστημένου Σώματος του Χριστού, γι’ αυτό και λέμε ότι δια του αγίου Βαπτίσματος απαλλάσσεται ο άνθρωπος από το προπατορικό αμάρτημα.
Όταν προσαρμόσουμε αυτά στην περίπτωση της Παναγίας, μπορούμε να καταλάβουμε την σχέση της με το προπατορικό αμάρτημα και την ελευθέρωσή της από αυτό. Η Παναγία γεννήθηκε με το προπατορικό αμάρτημα, είχε όλες τις συνέπειες της φθοράς και του θανάτου στο σώμα της. Με την είσοδό της στα άγια των αγίων έφθασε στην θέωση. Αυτή όμως η θέωση δεν ήταν αρκετή για την απαλλαγή από τις συνέπειές του, που είναι η φθορά και ο θάνατος, ακριβώς γιατί δεν είχε ενωθή η θεία με την ανθρώπινη φύση στην υπόσταση του Λόγου. Έτσι, την στιγμή που με την δύναμη του Αγίου Πνεύματος η θεία φύση ενώθηκε με την ανθρώπινη φύση, στην γαστέρα της Παναγίας, η Παναγία πρώτη γεύεται την ελευθέρωσή της από το λεγόμενο προπατορικό αμάρτημα και τις συνέπειές του. Άλλωστε, την στιγμή εκείνη έγινε αυτό που απέτυχε να κάνη ο Αδάμ και η Εύα με τον ελεύθερο προσωπικό τους αγώνα. Γι’ αυτό, η Παναγία την στιγμή του Ευαγγελισμού έφθασε σε μεγαλύτερη κατάσταση από εκείνην στην οποία βρισκόταν ο Αδάμ και η Εύα πριν την πτώση. Αξιώθηκε να γευθή το τέλος του σκοπού της δημιουργίας, όπως θα δούμε σ’ άλλες αναλύσεις.
Γι’ αυτό, για την Παναγία δεν χρειάστηκε να γίνη Πεντηκοστή, δεν χρειάστηκε να βαπτισθή. Αυτό που βίωσαν οι Απόστολοι την ημέρα της Πεντηκοστής, που έγιναν μέλη του Σώματος του Χριστού δια του Αγίου Πνεύματος, και αυτό που έγινε σε όλους εμάς κατά το μυστήριο του Βαπτίσματος, έγινε για την Παναγία την ημέρα του Ευαγγελισμού. Τότε απαλλάχθηκε από το προπατορικό αμάρτημα, όχι με την έννοια ότι απαλλάχθηκε από την ενοχή, αλλά ότι απέκτησε την θέωση στην ψυχή και το σώμα, λόγω της ενώσεώς της με τον Χριστό.
Μέσα στα πλαίσια αυτά πρέπει να ερμηνευθή και ο λόγος του αγίου Ιωάννου του Δαμασκηνού, ότι την ημέρα του Ευαγγελισμού η Παναγία έλαβε το Άγιον Πνεύμα, το Οποίο την καθάρισε και της έδωσε δύναμη δεκτική της θεότητος του Λόγου, συγχρόνως δε και γεννητική. Δηλαδή, η Παναγία έλαβε από το Άγιο Πνεύμα καθαρτική χάρη, αλλά και δεκτική και γεννητική του Λόγου του Θεού, ως ανθρώπου.
δ’
Η απάντηση της Παναγίας στην πληροφορία του αρχαγγέλου ότι θα αξιωθή να γεννήση τον Χριστό ήταν εκφραστική: «Ιδού η δούλη Κυρίου, γένοιτό μοι κατά το ρήμά σου» (Λουκ. α’, 38). Φαίνεται εδώ η υπακοή της Παναγίας στον λόγο του αρχαγγέλου, αλλά και η υπακοή της στον Θεό, για ένα γεγονός που ήταν παράδοξο και παράξενο για την ανθρώπινη λογική. Έτσι υποτάσσει την λογική της στο θέλημα του Θεού.
Μερικοί ισχυρίζονται ότι κατά την στιγμή εκείνη όλοι οι δίκαιοι της Παλαιάς Διαθήκης, αλλά και όλη η ανθρωπότητα περίμεναν με αγωνία να ακούσουν την απάντηση της Παναγίας, έχοντας φόβο μήπως αρνηθή και δεν υπακούση στο θέλημα του Θεού. Ισχυρίζονται ότι επειδή κάθε φορά που ο άνθρωπος βρίσκεται σε τέτοιο δίλημμα, ακριβώς επειδή έχει ελευθερία, μπορεί να πη το ναι ή το όχι, όπως άλλωστε έγινε στην περίπτωση του Αδάμ και της Εύας, το ίδιο μπορούσε να συμβή και στην Παναγία. Αλλά όμως η Παναγία δεν ήταν δυνατόν να αρνηθή, όχι γιατί δεν είχε ελευθερία, αλλά γιατί είχε την πραγματική ελευθερία.
Ο άγιος Ιωάννης ο Δαμασκηνός κάνει διάκριση μεταξύ φυσικού και γνωμικού θελήματος. Γνωμικό θέλημα έχει κανείς όταν διακρίνεται για την άγνοια ενός πράγματος, για την αμφιβολία και τελικά για την αδυναμία επιλογής. Πρόκειται για μια αμφιταλάντευση περί του πρακτέου. Φυσικό θέλημα έχει κανείς όταν οδηγήται κατά τρόπο φυσικό, χωρίς αμφιταλαντεύσεις, χωρίς άγνοια, στην πραγματοποίηση της αλήθειας.
Φαίνεται, λοιπόν, ότι το φυσικό θέλημα συνδέεται με το «θέλειν», ενώ το γνωμικό θέλημα με το «πώς θέλειν», και μάλιστα όταν γίνεται με αμφιβολίες και αμφιταλαντεύσεις. Επόμενο είναι ότι το φυσικό θέλημα συνιστά την τελειότητα της φύσεως, ενώ το γνωμικό θέλημα συνιστά την ατέλεια της φύσεως, αφού προϋποθέτει άνθρωπο που δεν έχει γνώση της αλήθειας, δεν είναι βέβαιος γι’ αυτό που πρέπει να αποφασίση.
Ο Χριστός καίτοι είχε δύο θελήματα, λόγω των δύο φύσεων, ανθρωπίνης και θείας, εν τούτοις είχε φυσικό θέλημα, από την άποψη που μελετάμε εδώ καί, βέβαια, δεν είχε γνωμικό θέλημα. Ως Θεός ήξερε πάντοτε το θέλημα του Θεού Πατρός και δεν υπήρχε ποτέ αμφιβολία μέσα Του ούτε αμφιταλάντευση. Αυτό κατά χάριν βιώνεται και από τους αγίους, ιδιαιτέρως από την Παναγία. Επειδή η Παναγία είχε φθάσει στην θέωση, γι’ αυτό ήταν αδύνατο να αρνηθή το θέλημα του Θεού και να μη συγκατατεθή για την ενανθρώπηση. Είχε την τέλεια ελευθερία, και γι’ αυτό η ελευθερία της ενεργούσε πάντοτε κατά φύσιν και όχι παρά φύσιν. Εμείς επειδή δεν έχουμε φθάσει στην θέωση έχουμε ατελή ελευθερία, το λεγόμενο γνωμικό θέλημα, γι’ αυτό και αμφιταλαντευόμαστε για το πρακτέο. Η ερώτησή της «πώς εσται μοι τούτο, επεί άνδρα ου γινώσκω» (Λουκ. α’, 34), δείχνει ταπείνωση, αδυναμία της ανθρωπίνης φύσεως, αλλά και το παράδοξο του πράγματος, επειδή υπήρχαν θαυματουργικές συλλήψεις στην Παλαιά Διαθήκη, όχι όμως ασπόρως.
ε’
Κατά την ημέρα του Ευαγγελισμού έχουμε άμεση σύλληψη του Χριστού με την δύναμη και ενέργεια του Παναγίου Πνεύματος. Σ’ ένα θεοτοκίο ψάλλουμε: «Του Γαβριήλ φθεγξαμένου σοι παρθένε το χαίρε σύν τη φωνή εσαρκούτο ο των όλων Δεσπότης«. Αυτό σημαίνει ότι δεν παρενεβλήθησαν μερικές ώρες και ημέρες για να γίνη η σύλληψη, αλλά έγινε ακριβώς εκείνη την στιγμή.
Ο αρχάγγελος Γαβριήλ είπε στον Ιωσήφ, τον μνήστορα της Υπεραγίας Θεοτόκου. «Μη φοβηθής παραλαβείν Μαριάμ την γυναίκα σου, το γαρ εν αυτή γεννηθέν εκ Πνεύματος εστίν Αγίου» (Ματθ. α’, 20). Η Παναγία γέννησε κατά άνθρωπο τον Χριστό, αλλά η σύλληψη έγινε εκ Πνεύματος Αγίου.
Ο Μ. Βασίλειος, ερμηνεύοντας αυτήν την φράση, και κυρίως το «γεννηθέν εκ Πνεύματος αγίου», λέγει ότι κάθε πράγμα που προέρχεται από κάτι άλλο, δηλώνεται με τρεις λέξεις. Η μία είναι το «δημιουργικώς», όπως ολόκληρη η κτίση δημιουργήθηκε από τον Θεό με την ενέργειά Του. Η άλλη είναι το «γεννητώς», όπως ο Υιός γεννήθηκε προ πάντων των αιώνων από τον Πατέρα. Η τρίτη είναι το «φυσικώς», όπως η ενέργεια βγαίνει από κάθε φύση, ήτοι η λαμπρότητα από τον ήλιο, και γενικότερα η ενέργεια από τον ενεργούντα. Για την σύλληψη του Χριστού εν Αγίω Πνεύματι η αληθινή έκφραση είναι ότι ο Χριστός συνελήφθη με την ενέργεια του Αγίου Πνεύματος «δημιουργικώς», και όχι γεννητώς και φυσικώς.
Ο άγιος Ιωάννης ο Δαμασκηνός διδάσκει ότι ο Υιός και Λόγος του Θεού συνέπηξε για τον Εαυτό του, με τα αγνά και καθαρώτατα αίματα της Θεοτόκου, σάρκα που είναι εμψυχωμένη από λογική και νοερά ψυχή, όχι σπερματικώς, αλλά δημιουργικώς δια του Αγίου Πνεύματος.
Βέβαια, όταν κάνουμε λόγο για σύλληψη του Χριστού στην γαστέρα της Θεοτόκου με την δύναμη και δημιουργική ενέργεια του Αγίου Πνεύματος, δεν πρέπει να απομονώνουμε το Άγιον Πνεύμα από την Αγία Τριάδα. Είναι γνωστόν από την πατερική διδασκαλία ότι κοινή είναι η ενέργεια του Τριαδικού Θεού. Η δημιουργία του κόσμου και η αναδημιουργία του ανθρώπου και του κόσμου έγινε και γίνεται με την κοινή ενέργεια του Τριαδικού Θεού. Επομένως, όχι μόνον το Άγιον Πνεύμα εδημιούργησε το δεσποτικό σώμα του Χριστού, αλλά και αυτός ο ίδιος ο Πατήρ και ο Υιός, δηλαδή ολόκληρη η Αγία Τριάδα. Η διατύπωση αυτής της αλήθειας είναι ότι ο Πατήρ ευδόκησε την σάρκωση του Υιού Του, ο Υιός και Λόγος του Θεού αυτούργησε την σάρκωσή Του και το Άγιον Πνεύμα την ετελεσιούργησε.
Η σύλληψη του Χριστού στην κοιλία της Θεοτόκου έγινε με ησυχία και κρυφιότητα και όχι με κρότο και ταραχή. Κανείς, ούτε από τους αγγέλους ούτε από τους ανθρώπους, μπόρεσε να καταλάβη εκείνη την στιγμή αυτά τα μεγάλα που επετελέσθησαν. Ο Προφητάναξ Δαυίδ προφήτευσε αυτό το γεγονός λέγοντας: «Καταβήσεται ως υετός επί πόκον, ωσεί σταγών η στάζουσα επί την γήν» (Ψαλμ. οα’, 6). Όπως η βροχή που πέφτει επάνω σ’ ένα ποκάρι από μαλλί δεν προκαλεί θόρυβο, ούτε και καμμιά φθορά, το ίδιο έγινε και κατά τον ευαγγελισμό και την σύλληψη. Ο Χριστός με την σύλληψή Του δεν προκάλεσε θόρυβο ούτε και καμμιά φθορά στην παρθενία της Παναγίας. Γι’ αυτό και η Παναγία ήταν και έμεινε Παρθένος προ του τόκου, κατά τον τόκο και μετά τον τόκο. Είναι τα τρία αστέρια τα οποία ο αγιογράφος σχηματίζει πάντοτε στο μέτωπο και στους δύο ώμους της Παναγίας.
στ’
Η ένωση της θείας με την ανθρώπινη φύση στην υπόσταση του Λόγου, μέσα στην κοιλία της Θεοτόκου, συνιστά την άμεση θέωση της ανθρωπίνης φύσεως. Δηλαδή, από την πρώτη στιγμή που ενώθηκε η θεία με την ανθρώπινη φύση υπάρχει θέωση της ανθρωπίνης φύσεως. Είναι χαρακτηριστικός ο λόγος του αγίου Ιωάννου του Δαμασκηνού: «άμα σάρξ, άμα Θεού Λόγου σάρξ». Αυτό σημαίνει ότι δεν παρενεβλήθη ένα διάστημα μετά από την σύλληψη για να θεωθή το ανθρώπινο πρόσλημμα, αλλά αυτό έγινε αμέσως κατά την ώρα της συλλήψεως.
Συνέπεια και συνέχεια αυτού του γεγονότος είναι ότι η Παναγία πρέπει να λέγεται Θεοτόκος, αφού αυτή γέννησε πραγματικά τον Θεό, τον Οποίο κυοφόρησε εννέα μήνες στην κοιλία της, και όχι έναν άνθρωπο που είχε την Χάρη του Θεού. Γι’ αυτό η Παναγία λέγεται Θεοτόκος και όχι Χριστοτόκος. Το χριστολογικό δόγμα έχει συνέπεια και στο θεοτοκολογικό. Η Παναγία είναι Θεοτόκος, ακριβώς γιατί συνέλαβε εν Αγίω Πνεύματι τον Χριστό.
Αυτό πρέπει να τονισθή, γιατί παλαιά έγινε μεγάλη θεολογική συζήτηση για το αν η Παναγία πρέπει να λέγεται Θεοτόκος, λόγω υπάρξεως αιρετικών διδασκαλιών, η δε τελική κατοχύρωση της διδασκαλίας ότι η Παναγία εγέννησε Θεό, και ότι αμέσως με την πρόσληψη της ανθρωπίνης φύσεως υπάρχει θέωσή της, έγινε στην Γ’ Οικουμενική Σύνοδο. Ο αιρετικός Νεστόριος, χρησιμοποιώντας φιλοσοφικούς όρους και ανθρώπινο στοχασμό, υποστήριζε ότι η Παναγία ήταν άνθρωπος και γι’ αυτόν τον λόγο ήταν αδύνατο να γεννήση τον Θεό. Το βρέφος που υπήρχε μέσα της δεν ήταν Θεός, αλλά άνθρωπος. Απλώς ο Θεός «παρήλθεν» ή «συμπαρήλθεν» δια της Θεοτόκου. Βέβαια, υπήρχε πρόβλημα στην θεολογία του για τις σχέσεις μεταξύ των δύο φύσεων στον Χριστό. Ο Νεστόριος πίστευε ότι η σάρκα του Χριστού ήταν απλώς συνημμένη με την φύση της θεότητος. Ο Λόγος ήταν Θεός, αλλά ήταν συνημμένος με τον άνθρωπο και κατοικούσε μέσα του. Με τέτοιες προϋποθέσεις ονόμαζε την Παναγία Χριστοτόκο και όχι Θεοτόκο.
Όμως, ο Χριστός είναι Θεάνθρωπος, τέλειος Θεός και τέλειος άνθρωπος, και η κάθε φύση ενεργούσε «μετά της θατέρου κοινωνίας» στην υπόσταση του Λόγου. Το θέμα αυτό θα το δούμε όταν θα κάνουμε λόγο για την γέννηση του Χριστού. Εδώ όμως πρέπει να υπογραμμισθή ότι η ανθρώπινη φύση θεώθηκε αμέσως με την ένωσή της με την θεία φύση στην υπόσταση του Λόγου, μέσα στην κοιλία της Θεοτόκου. Γι’ αυτό η Παναγία είναι και λέγεται Θεοτόκος, αφού γέννησε κατά άνθρωπον τον Θεό.
ζ’
Η άμεση θέωση της ανθρωπίνης φύσεως από την θεία φύση του Λόγου δεν σημαίνει ότι καταργούνται τα ιδιώματα της ανθρωπίνης φύσεως. Αυτό δείχνει ότι η σύλληψη και κυοφορία, αλλά και η γέννηση του Χριστού έγινε κατά φύσιν και υπέρ φύσιν. Υπέρ φύσιν, γιατί έγινε δημιουργικώς από το Πανάγιο Πνεύμα και όχι σπερματικώς. Κατά φύσιν, γιατί η κυοφορία έγινε κατά τον τρόπο που κυοφορείται το βρέφος.
Υπάρχει όμως ένα σημείο που πρέπει να υπογραμμισθή. Σε κάθε βρέφος υπάρχουν μερικά στάδια, έως ότου έλθη η ώρα να γεννηθή. Κατ’ αρχάς γίνεται η σύλληψη, στην συνέχεια μετά από ένα χρονικό διάστημα ο εξεικονισμός των μελών του σώματός του, έπειτα αναπτύσσεται ολίγον κατ’ ολίγον, και κατά τον βαθμό της αναπτύξεώς του ακολουθεί η κίνηση, και τέλος, όταν ολοκληρωθή, εξέρχεται από την κοιλία της μητέρας του.
Ενώ στο θείο βρέφος έχουμε ολίγον κατ’ ολίγον αύξηση, εν τούτοις δεν παρενεβλήθη διάστημα μεταξύ συλλήψεως και εξεικονισμού των μελών. Ο Μ. Βασίλειος λέγει ρητώς: «ευθύς γαρ τέλειον ήν τη σαρκί το κυοφορούμενον, ου ταις κατά μικρόν διαπλάσεσι μορφωθέν». Αυτό πρέπει να το δούμε από την άποψη ότι εξεικονίσθησαν τα μέλη του σώματός Του αμέσως, δημιουργήθηκε τέλειος άνθρωπος, αλλά όμως δεν βρέθηκε αμέσως στην διάπλαση των εννέα μηνών. Αναπτυσσόταν ολίγον κατ’ ολίγον, ενώ είχε απαρτισθή το σώμα Του από την αρχή.
η’
Η σύλληψη του Χριστού στην κοιλία της Θεοτόκου έγινε από το Πανάγιο Πνεύμα δημιουργικώς και όχι σπερματικώς, γιατί έπρεπε να αναλάβη ο Χριστός την καθαρά φύση που είχε ο Αδάμ προ της παραβάσεως. Βέβαια, ο Χριστός προσέλαβε σάρκα παθητή και θνητή, όπως αυτή έγινε μετά την παράβαση του Αδάμ, για να νικήση την φθορά και τον θάνατο, αλλ’ όμως ήταν άκρως καθαρά και αμίαντος, όπως ήταν προ της παραβάσεως. Έτσι, η σάρκα του Χριστού από απόψεως καθαρότητος ήταν όπως το προ της παραβάσεως σώμα του Αδάμ, από απόψεως δε θνητότητος και φθαρτότητος ήταν το μετά την παράβαση σώμα του Αδάμ.
Επομένως, η σύλληψη έγινε δια του Αγίου Πνεύματος, γιατί ο τρόπος με τον οποίο γεννάται σήμερα ο άνθρωπος (διά του σπέρματος) είναι μετά την παράβαση. Κατά τον άγιο Γρηγόριο τον Παλαμά, η κίνηση της σαρκός προς γέννηση δεν είναι απηλλαγμένη τελείως της αμαρτίας, γιατί, ενώ ο νούς έχει ταχθή από τον Θεό να ηγεμονεύη τον άνθρωπο, συμπεριφέρεται «ανυποτάκτως» κατά την διάρκεια της κινήσεως της σαρκός. Έτσι, η καθαρά φύση του Χριστού έχει σχέση με την δημιουργική και όχι σπερματική σύλληψη.
Ακριβώς αυτό το γεγονός συνδέεται στενώτατα με το ότι η σύλληψη, κυοφορία και γέννηση του Χριστού από την Παναγία ήταν ανήδονος, άκοπος και ανώδινος. Ο Χριστός, λοιπόν, συνελήφθη, κυοφορήθηκε ως βρέφος και γεννήθηκε ανηδόνως, ακόπως, ανωδίνως. Συνελήφθη ασπόρως για δύο βασικούς λόγους. Πρώτον, για να αναλάβη την καθαρά ανθρώπινη φύση, και δεύτερον, για να γεννηθή αφθόρως και ανωδίνως.
Η Παναγία όπως συνέλαβε τον Χριστό ανηδόνως, χωρίς ηδονή, το ίδιο και τον κράτησε εννέα μήνες στην κοιλία της ακόπως και αβάρως. Δεν αισθανόταν βάρος, παρά το ότι το θείο βρέφος αναπτυσσόταν φυσιολογικά και είχε το βάρος ενός αναπτυσσομένου εμβρύου. Εφαρμόσθηκε έτσι η προφητεία του Προφήτου Ησαΐου: «Ιδού Κύριος κάθηται επί νεφέλης κούφης» (Ησ. ιθ’, 1). Με τον όρο «νεφέλη κούφη» εννοείται η ανθρώπινη σάρκα, που ήταν τόσο πολύ ελαφρά, ώστε δεν προξένησε κανένα βάρος και κόπο στην Παναγία, κατά το διάστημα της εννεαμήνου κυοφορίας.
Η άσπορη και ανήδονη σύλληψη της Παναγίας και η άκοπη κυοφορία συνδέεται στενά με την άφθορη και ανώδινη γέννηση του Χριστού. Κατά τον άγιο Γρηγόριο Νύσσης υπάρχει στενή σχέση μεταξύ ηδονής και οδύνης, αφού κάθε ηδονή έχει συνημμένο και τον πόνο. Ο Αδάμ αισθάνθηκε ηδονή και ακολούθησε ο πόνος σε όλο το ανθρώπινο γένος. Έτσι και τώρα δια της ελευθερώσεως από την ηδονή προέρχεται χαρά στο ανθρώπινο γένος. Η γέννηση του Χριστού δεν έφθειρε την παρθενία της Θεοτόκου, όπως ακριβώς η σύλληψη δεν έγινε με ηδονή, και η κυοφορία με βάρος και κόπο. Εκεί που ενεργεί το Πανάγιο Πνεύμα «νικάται φύσεως τάξις».
θ’
Η διάρκεια της κυοφορίας της Παναγίας είναι προτύπωση της αδιαλείπτου κοινωνίας που θα έχουν οι άγιοι στην Βασιλεία του Θεού.
Είναι γνωστό και δεδομένο ότι η μητέρα που έχει κυοφορούμενο βρέφος έχει στενή και οργανική σχέση μαζί του. Σύγχρονοι επιστήμονες έχουν αποδείξει ότι το βρέφος επηρεάζεται πάρα πολύ όχι μόνο από την σωματική κατάσταση της μητέρας του, αλλά και από την ψυχολογική της συγκρότηση. Και επειδή το θείο βρέφος συνελήφθη εκ Πνεύματος Αγίου, αλλά μεγάλωσε κατά τον φυσικό τρόπο, δηλαδή είχε κοινωνία με το σώμα της Παναγίας, γι’ αυτό και υπάρχει στενή σχέση μεταξύ του Χριστού και της Θεοτόκου. Φυσικά, αυτό πρέπει να το δούμε από την άποψη ότι η Παναγία δίνει το αίμα της στον Χριστό, αλλά και ο Χριστός την Χάρη και ευλογία Του σε αυτήν. Κυοφορούμενος ο Χριστός δεν έπαυσε να βρίσκεται ταυτόχρονα στον θρόνο του Θεού ενωμένος με τον Πατέρα Του και το Άγιον Πνεύμα.
Η ανθρώπινη φύση ενώθηκε με την θεία φύση ατρέπτως, ασυγχύτως, αδιαιρέτως, αχωρίστως, αμέσως από την στιγμή της συλλήψεως. Αυτό σημαίνει ότι πρώτη η Παναγία γεύθηκε τα αγαθά της θείας ενανθρωπήσεως, την θέωση. Αυτό που οι Μαθηταί του Χριστού γεύθηκαν κατά την Πεντηκοστή, και εμείς μετά το Βάπτισμα, κατά την διάρκεια του μυστηρίου της θείας Ευχαριστίας, όταν κοινωνούμε το Σώμα και το Αίμα του Χριστού, και αυτό που θα ζουν οι άγιοι στην Βασιλεία των Ουρανών, το ζούσε η Παναγία από την πρώτη στιγμή της συλλήψεως και κυοφορίας.
Επομένως, ο Χριστός εννέα ολόκληρους μήνες, μέρα και νύχτα, έτρεφε με το αγιασμένο αίμα Του την Παναγία. Αυτό είναι προτύπωση της αδιαλείπτου θείας Κοινωνίας και της αδιαλείπτου σχέσεως και κοινωνίας των αγίων με τον Χριστό που θα γίνη κυρίως στην άλλη ζωή. Γι’ αυτό και η Παναγία είναι προτύπωση του μέλλοντος αιώνος. Από αυτό το πρίσμα είναι Παράδεισος.
ι’
Ο άγιος Νικόδημος ο αγιορείτης, μιλώντας για τον Ευαγγελισμό της Θεοτόκου, προχωρεί και σε μια προσωπική και υπαρξιακή προσέγγιση του γεγονότος αυτού. Γιατί, δεν αρκεί μόνο να εορτάζουμε εξωτερικά τα γεγονότα της θείας ενανθρωπήσεως, αλλά να τα πλησιάζουμε υπαρξιακά και πνευματικά. Γι’ αυτόν τον λόγο συνέλεξε πολλά χωρία αγίων στα οποία γίνεται λόγος γι’ αυτήν την υπαρξιακή προσέγγιση.
Είναι χαρακτηριστικός ο λόγος του Προφήτου Ησαΐου: «Δια τον φόβον σου, Κύριε, εν γαστρί ελάβομεν και ωδινήσαμεν και ετέκομεν, πνεύμα σωτηρίας σου εποιήσαμεν επί της γής» (Ησ. κστ’, 18). Κατά την ερμηνεία των αγίων Πατέρων σπόρος είναι ο λόγος του Θεού και μήτρα είναι ο νούς και η καρδία του ανθρώπου. Δια της πίστεως ο λόγος του Θεού σπείρεται στην καρδιά του ανθρώπου και την καθιστά έγκυο από τον φόβο του Θεού. Πρόκειται για τον φόβο να μη μείνη ο άνθρωπος μακρυά από τον Θεό. Δια του φόβου αυτού αρχίζει ο αγώνας για την κάθαρση της καρδιάς και την απόκτηση των αρετών, που ομοιάζει με πόνο, ωδίνες τοκετού. Με αυτόν τον τρόπο γεννιέται το πνεύμα της σωτηρίας, που είναι η θέωση και ο αγιασμός.
Η μόρφωση του Χριστού μέσα μας γίνεται με πνευματικές ωδίνες. Ο Απόστολος Παύλος λέγει: «τεκνία μου, ούς πάλιν ωδίνω, άχρις ου μορφωθή Χριστός εν υμίν» (Γαλ. δ’, 19). Ωδίνες είναι ο ασκητικός αγώνας, και μόρφωση είναι η θέωση και ο αγιασμός.
Κατά τους αγίους Πατέρας (άγιο Γρηγόριο Νύσσης, άγιο Μάξιμο Ομολογητή, άγιο Συμεών τον νέο Θεολόγο, όσιο Νικήτα τον Στηθάτο κλπ.), αυτό που συνέβη σωματικά στην Παναγία, αυτό γίνεται πνευματικά σε κάθε έναν του οποίου η ψυχή παρθενεύει, δηλαδή καθαρίζεται από τα πάθη. Ο Χριστός, που μια φορά γεννήθηκε κατά σάρκα, θέλει να γεννάται πάντα κατά πνεύμα, από αυτούς που θέλουν, και έτσι γίνεται βρέφος, διαπλάττοντας τον εαυτό του μέσα σ’ εκείνους δια των αρετών.
Η πνευματική σύλληψη και γέννηση γίνεται αντιληπτή από το ότι σταματά η ρύση του αίματος, δηλαδή παύουν να υπάρχουν επιθυμίες για την διάπραξη της αμαρτίας, δεν ενεργούν τα πάθη στον άνθρωπο, μισεί ο άνθρωπος την αμαρτία και θέλει διαρκώς να πράττη το θέλημα του Θεού. Αυτή δε η σύλληψη και γέννηση αποκτάται με την εφαρμογή των θείων εντολών, κυρίως με την επιστροφή του νοός στην καρδιά και με την αδιάλειπτη μονολόγιστη προσευχή. Τότε ο άνθρωπος γίνεται ναός του Παναγίου Πνεύματος.
Ο Ευαγγελισμός της Θεοτόκου είναι ευαγγελισμός του ανθρωπίνου γένους, πληροφορία ότι ενηνθρώπησε ο Υιός και Λόγος του Θεού. Αυτή η παγκόσμια εορτή πρέπει να συντελέση στην προσωπική εορτή, στον προσωπικό ευαγγελισμό. Πρέπει να δεχθούμε τα προοίμια της σωτηρίας μας, που είναι η μεγαλύτερη είδηση στην ζωή μας.
Σεπτέμβριος 1994
(Από το βιβλίο «Οι Δεσποτικές Εορτές», Ι. Μ. ΓΕΝΕΘΛΙΟΥ ΤΗΣ ΘΕΟΤΟΚΟΥ, 1995)Δείτε περισσότερα